In de horrorfilm Talk to Me zitten zo’n beetje alle clichés die het genre al decennialang plagen. Je zou de bioscoopzaal bezopen uitkruipen als je een shotje zou nemen bij elke tiener die in de film een idiote beslissing maakt. Ook zit er wéér een hoofdpersonage in met een diepgeworteld trauma, en is er geen gebrek aan ietwat goedkope schrikmomenten.
Het verhaal in het kort: een groep pubers vindt een onguur object waarmee ze geesten kunnen oproepen. Ze besluiten dan ook precies dat te doen, raken verslaafd aan de adrenaline die door hun lijven giert en filmen elkaar brullend van het lachen terwijl ze bezeten raken. Dat gaat natuurlijk helemaal mis.
Dit klinkt misschien als iets wat je al vaak gezien hebt, maar regieduo Danny en Michael Philippou heeft hiermee toch de origineelste horrorfilm van het jaar gemaakt. Achter beslissingen die op het eerste gezicht oerdom lijken (en waar je dus géén drankspel mee moet spelen), schuilen beweegredenen die je recht in het hart steken. De eenzaamheid die pubers kennen, de genadeloze groepsdruk en de existentiële angsten waar jongeren mee dealen voelen écht, en laten je meeleven met de bange en ontoerekeningsvatbare tieners in de film.
Ook het eerdergenoemde trauma van hoofdpersoon Mia (Sophie Wilde) is er niet om slechts de kwelling die zij ervaart een tandje bij te zetten. Het loodzware onderwerp suïcide is met ontelbare lagen verweven in haar verhaal, en het verleden dat haar achtervolgt is op momenten het meest snijdende element van de film. Zelfmoord is in horrorfilms bijna altijd een gemakzuchtige manier om een nare, wanhopige sfeer te creëren, het liefst in combinatie met een smakeloze jumpscare, maar niet hier.
Talk to Me kan zo in het lijstje van horrorfilms die het genre de afgelopen jaren nieuw leven hebben ingeblazen, samen met andere aanraders Nope, Smile en Pearl.
Heb je suïcidale gedachten, of is er iemand in je omgeving om wie je je zorgen maakt? Wend je tot 113 Zelfmoordpreventie.
/dc-useruploads-images/6ef9049092af42ec8c41ca7656edf983.png)