Een zaal vol publiek naar zichzelf laten kijken terwijl men luistert naar een stomend geile seksscène off stage – regisseur Char Li Chung doet het gewoon. De enorme draaiende kijkdoos die het decor vormt van zijn nieuwste voorstelling Cock heeft twee met spiegels beklede zijden. Wanneer hoofdpersonage John voor het eerst het bed deelt met zijn vriendin, houdt de spiegelwand halt richting de toeschouwer, die zich meteen een betrapte voyeur weet.
Voor John is dit intieme moment niet alleen zijn eerste keer met deze nieuwe vlam, maar ook zijn eerste keer met een vrouw. Zijn relatie met een man is na zeven jaar net uitgegaan – te verschillend, te weinig onderlinge genegenheid. Zijn verliefdheid voor een vrouw overvalt hem, en zet zijn identiteit als homoman op losse schroeven.
Met veel leugentjes om bestwil en om de hete brij heen draaien probeert John het doorhakken van een knoop voor zich uit te schuiven: krabbelt hij terug naar zijn oude vriend, of gaat hij vooruit met zijn nieuwe vriendin? Het conflict komt tot een hoogtepunt tijdens een diner waarbij de driehoeksverhouding samenkomt, en ook de vader van Johns vriend aanschuift – een boomer vol antiquarische ideeën over homo- en hetero-zijn.
Zo zie je maar: onze identiteit is nooit helemaal van onszelf. Johns liefdesleven valt duidelijk buiten overzichtelijke labels, maar de wereld om hem heen dwingt hem iets te kiezen. Zelfs het publiek doet daar zijdelings aan mee: met elke scènewissel vangt het een glimp op van zijn eigen reflectie in het voorbijdraaiende spiegelpaleis. ‘Wat denkt u?’ lijkt die te vragen. ‘Homo, hetero? Of meer bi?’
Toch heeft Cock genoeg om deze treurige boodschap te ondervangen: een messcherp script vol geestige dialogen; korte, explosieve scènes die je met vaart door het verhaal loodsen; een cast met zin om er een avondje spetterend én ontroerend theater van te maken. Zeldzaam, dat een toneelvoorstelling alle registers zo precies open weet te trekken.
/dc-useruploads-images/063c676e40a04abbbd35b76b2791da70.png)