Seks, drugs en rouw: in de serie ‘Bodem’ krijg je het allemaal in overvloed

Soms zie je een serie die zó goed is dat je haar iedereen wil aanraden. Dat je er hardop emoties bij beleeft (‘Ah’ en ‘O!’), dat je tijdens het kijken appt met je vrienden om scènes te bespreken (hoe hij die middelvinger opsteekt, hilarisch!), dat je er een tip over schrijft voor De Correspondent (zie hieronder). 

Bodem is dus zo’n serie – niet voor niks een Gouden Kalf-winnaar,^* en momenteel een hit op NPO Start. Eva Crutzen^* is het meesterbrein erachter. Ze speelt de hoofdrol en heeft de serie bedacht, geschreven en geregisseerd. Waar zagen we dat eerder? Bij Lena Dunham en haar serie Girls natuurlijk: een wereldwijd succes uit het vorige decennium. Bodem heeft de potentie om op lokaal niveau net zo’n succes te worden. Zowel Dunham als Crutzen zet meer neer dan ‘leuke tv’: ze laten zien dat vrouwen verschrikkelijk grappig kunnen zijn, er niet uit hoeven te zien zoals in de modeblaadjes, en zich zeker niet hoeven te gedrágen. 

Crutzen speelt Cat, een vrouw van 39 die in de rouw is om de plotselinge dood van haar broer, vijf jaar eerder. Die rouw is allesoverheersend: ze snuift, zuipt en neukt zich een slag in de rondte om maar zo ver mogelijk bij haar gevoel vandaan te blijven. Met haar goudeerlijke, maar gebroken hart op de tong (‘Ik vind je niet geil, komt door je accent’) sloopt ze alles en iedereen die probeert een verbinding met haar aan te gaan. 

Als ze alleen al in de buurt komt van iets wat lijkt op een goed idee (daten met een lieve jongen, verantwoordelijkheid nemen op haar werk), vlucht ze ervandaan. Vaak door de kroeg of een bed in te duiken, maar ook ‘verdwijnt’ ze geregeld in ‘een andere werkelijkheid’. We kijken mee in haar hoofd naar dingen die zouden kúnnen gebeuren (een wereld waarin ze de vervelende chihuahua van haar baas door de papiershredder haalt bijvoorbeeld), en er is een doodeng betonnen zwembad (zonder ramen) waar ze geregeld in dobbert; het zwemmen en het hoofd-boven-water-houden overstijgen zoetsappige symboliek, omdat deze scènes zo vreselijk unheimisch zijn. Het is tekenend voor de absurdistische en rauwe rand die om de serie heen hangt.  

Het droogkomische en tegelijkertijd innemende spel van Crutzen (en alle bijrollen, ook zeer de moeite waard) is verslavend om naar te kijken; voor haar personage Cat is afkicken van drank en drugs misschien een goed idee, laat ons maar lekker verder spacen in deze Bodem-roes. Op naar seizoen twee.