Een ontroerende animatiefilm over vriendschap, verlies en verwerking

Uiteraard had de Spaanse regisseur Pablo Berger geen schijn van kans. In januari werd zijn animatiefilm Robot Dreams genomineerd voor een Oscar – er waren alleen twee obstakels. Ten eerste was daar Hayao Miyazaki, de 83-jarige Japanse maestro van Studio Ghibli, die tóch niet met pensioen ging en in de herfst van zijn leven het dynamische The Boy and the Heron^* regisseerde. Ten tweede moest Berger het opnemen tegen Spider-Man: Across the Spider-Verse, een hyperactieve kolos van een comic film – misschien wel de coolste in het genre sinds Sin City.

Een Academy Award zat er dus niet in, maar wat heeft Robot Dreams me desondanks ontroerd. In het New York van de jaren tachtig schaft een alleenstaande antropomorfe hond op tweehoog in de East Village een robot aan ter eliminatie van zijn eenzaamheid. De blikken boezemvriend voorziet binnen de kortste keren in alle sociale behoeften van de protagonist. Dan slaat het noodlot toe: zijn bedrading laat Robot in de steek na een ontspannen dag zonnen op Coney Island. Opstaan en met Dog terugkeren naar de stad gaat niet meer.

Wat volgt is een tedere vertelling van de vijf fasen van rouw. Zonder dialogen en met een animatiestijl die het midden houdt tussen Happy Tree Friends en Futurama volgt de film de avonturen van de twee van elkaar gescheiden vrienden. Kunnen ze nog herenigd worden? Of zijn ze door alle omstandigheden uit elkaar gegroeid? Een waarschuwing vooraf: na ruim anderhalf uur kijkgenot zit je chronisch mentaal opgescheept met ‘September’ van Earth, Wind & Fire.