Een potje Scrabble winnen leunt grotendeels op drie variabelen: het geluk dat je gunstige letters uit de zak grabbelt, een gigantische woordenschat zodat je die letters op het bord kwijt kunt, en het inzicht waarmee je de blokjes op zo veel mogelijk ver(drie)dubbelaars kunt positioneren voor een zo hoog mogelijke score. De meest getalenteerde speler in de geschiedenis van het populaire bordspel is dus een lexicologisch multitalent, zou je denken: een veelzijdig auteur als Thomas Pynchon, David Foster Wallace of Vladimir Nabokov.
Nigel Richards is geen literair wonder dat octogenarihexation schrijft als hij ‘verwijdering’ bedoelt. De introverte, 57-jarige Nieuw-Zeelander is wel een persoon die elke dag een uur het woordenboek bestudeert en zo enkele honderdduizenden woorden in zijn hersenen heeft opgeslagen, schrijft journalist Stefan Fatsis met verbijstering. Zijn geheugen is zo ontzagwekkend goed dat hij het Franse kampioenschap Scrabble wist te winnen zonder de taal te spreken. In zijn moerstaal legt hij nonchalant de Latijnse varianten van duivelsdrek (asafetida), overnacht (pernoctated) en vogelstuitjes (uropygia) op tafel.
De vijfvoudig wereldkampioen laat de concurrentie mijlenver achter zich. Sinds 1998 won hij ruim drie kwart van de 4.000 officiële potjes Scrabble die hij speelde. Gemiddeld maakt hij pas na 83 beurten een fout, terwijl zelfs zijn beste tegenstanders al na 2 beurten blunderen. Richards wist zelfs kunstmatige intelligentie voor te blijven. Zijn onnavolgbare spelinzicht leverde hem zeker 300.000 dollar prijzengeld op.
Heeft de Nieuw-Zeelander een fotografisch geheugen? Een feilloos taalgevoel? Hanteert hij geavanceerde wiskunde om de beste plekken op het bord te bemachtigen voor zijn q’s en z’en? Fatsis komt er ook niet helemaal uit. Wie weet geeft Richards, een man die naar verluidt veel fietst, weinig leest en nooit tv-kijkt of over het web surft, ooit nog zijn geheimen bloot.
/dc-useruploads-images/08f461af3045461db08d82379c9c187d.png)