Kom je naar mijn theatervoorstelling Maankoorts?

In 1923 stond Aarnoud van Heemstra, gouverneur van Suriname, na een zware tocht door het regenwoud op de top van de Voltzberg, een hoge rots in een zee van groen. Hij liet er een grote steen plaatsen met in uitgehakte letters zijn achternaam. En dus ook mijn achternaam.

De verpletterende schoonheid van het landschap leek aan mijn voorouder niet besteed. Wat hij wél zag, waren economische mogelijkheden. In de jaren die volgden, zou hij bomen laten vellen, wegen laten aanleggen waar ooit water kronkelde en de aarde laten openbreken op zoek naar waardevolle grondstoffen. Zijn gouverneurschap zou in het teken staan van de mijnbouw, die verwoestende sporen in het landschap trok.

En nu is de ruimte aan de beurt om gekoloniseerd te worden

Honderd jaar later dreigt een nieuwe vorm van destructieve mijnbouw: niet op aarde, maar op de maan. Waar vroeger verre landen gekoloniseerd werden, zijn nu planeten aan de beurt. Want daar, in de ruimte, lonkt het nieuwe goud.

Miljardairs lanceren de ene raket na de andere en bestormen de ruimte op zoek naar nieuwe rijkdom. Asteroïden vol bodemschatten zijn voorlopig nog te ver, maar de eerste contracten voor mijnbouw op de maan zijn al getekend.^* Terwijl we de gevolgen daarvan – voor de maan, maar ook voor de aarde – nog niet kunnen overzien.

Waar komt die hebzucht vandaan? Wat drijft de mens om zich vertes toe te eigenen? Wat zijn de gevolgen van mijnbouw op de maan, en hoe voorkomen we dat de maan een industriegebied wordt ten bate van een klein groepje steenrijke aardbewoners?

In mijn theatervoorstelling Maankoorts neem ik je mee op een gedachtereis langs deze vragen. De voorstelling is gebaseerd op mijn essay Wat is ruimte waard, het essay voor de Maand van de Filosofie 2023, dat is uitgegeven bij De Correspondent.