Deze omvangrijke reportage vat tweeënhalf jaar oorlog in Oekraïne samen

‘I just want to shake your hand.’ De Oekraïense journalist is zichtbaar geëmotioneerd als hij me aankijkt. We staan op de trappen van het stadhuis van Sarajevo, dat in 1992 in vlammen opging na mortieraanvallen door Bosnische Serviërs.^* Mijn Oost-Europese vakgenoot weet hoe het voelt om onder vuur te liggen: dertig jaar nadat het beleg van de Bosnische hoofdstad begon, schrok hij wakker van de Russische bombardementen op Kyiv.

Ongemak bekruipt me. Enerzijds voel ik een vlaag van vaderlandse trots: Oekraïne is Nederland oprecht dankbaar voor de financiële en militaire steun die het kabinet al bijna tweeënhalf jaar aan het belegerde land verstrekt. De journalist tegenover me kan nauwelijks wachten tot de langverwachte Nederlandse F-16’s zijn stad komen verdedigen.^* Anderzijds ervaar ik lichte gêne: behalve het afdragen van belastinggeld en regelmatig lezen en schrijven over Oekraïne heb ik nauwelijks iets teweeggebracht.

Dat kan niet gezegd worden van Mark MacKinnon. Voor The Globe and Mail schreef deze Canadese journalist een ontstellend goede longread van 15.000 woorden over de oorlog in Oekraïne. Hij belicht de levensgevaarlijke missies van drie Oekraïense groeperingen – Eenheid 2245, het Sjamaan-bataljon en de ‘Negen van Kabul’. Verdeeld over vijf hoofdstukken stelt MacKinnon je voor aan de Oekraïners die dienden tijdens de dramatische westerse evacuatie in Afghanistan, de succesvolle verdediging van Kyiv en de vergeefse weerstand in Marioepol.

Het heeft er alle schijn van dat de Russen hun zinnen dit jaar hebben gezet op Kharkiv, de tweede stad van Oekraïne. In navolging van Vladimir Poetin plukt daarom nu ook Volodymyr Zelensky mannen van straat^* en criminelen uit de bajes^* om zijn manschappen aan te vullen. Met die ontwikkelingen in het achterhoofd is MacKinnons artikel een zinnig totaaloverzicht van een afschuwelijk conflict dat zijn einde nog lang niet lijkt te hebben bereikt.