De hartverscheurende aftakeling van een van de grootste zangeressen uit de popgeschiedenis

Er zijn een paar muzikale momenten die gegarandeerd kippenvel teweegbrengen op mijn armen. De derde noot van David Gilmours gitaarsolo in Pink Floyds ‘Comfortably Numb’. Dat ogenblik waarop het orkest onder leiding van Ennio Morricone aanzwelt en Edda Dell’Orso haar engelachtige sopraanstem laat horen in Once Upon a Time in the West. Die uithaal van Linkin Park-zanger Chester Bennington, kapot van verdriet om de dood van zijn boezemvriend Chris Cornell en achteraf gezien twee maanden verwijderd van zijn eigen suïcide, in ‘One More Light’.

In dat illustere rijtje verdient ook Céline Dion een plaats. De climax in haar powerballad ‘All By Myself’ tijdens een optreden in 2008 – de verwachtingsvolle opbouw, de ongelovige blik (‘Doe ik dit écht?’), de vastberaden drumgebaren die daarop volgen (‘I still got it’) – is een hoogtepunt in de popmuziek.

Dat concert wordt des te onvergetelijker als je weet dat de 56-jarige Canadese zangeres met haar iconische nasale stemgeluid al in 2005 last kreeg van het zogenoemde stiff person syndrome (SPS). Deze neurologische aandoening, die gepaard gaat met steeds heviger spierstijfheid en spasmen, komt bij slechts een op de één à twee miljoen mensen voor. De afgelopen jaren moest Dion noodgedwongen haar tournees afblazen – zingen ging niet meer, lopen was hoogstens nog mogelijk met een zware dosis valium of Tylenol.

Regisseur Irene Taylor maakte met haar documentaire I Am: Celine Dion een extreem intiem en openhartig portret van de vrouw die meer dan 220 miljoen albums verkocht. Dion worstelt met het moeten teleurstellen van haar fans, met de onvermijdelijke aftakeling van haar stem en spieren, met de schaamte die haar hulpeloosheid vergezelt als haar ziekte weer eens de overhand krijgt na een dag die toch zo veelbelovend begon.

‘Ik denk dat ik erg goed was’, zegt ze geëmotioneerd voor de camera. Uit de mond van vrijwel iedere andere artiest zou dat nodeloos arrogant klinken. Maar Céline Dion heeft absoluut recht van spreken. Dat bewees haar optreden tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs nog maar eens – she’s still got it.