Dear frail male: een theatrale tour de force die de doorsneeman een spiegel voorhoudt

Just van Bommel, maker en speler van Dear Frail Male, on How It Sucks for Men (That They Suck), raakt deze vijftig minuten durende monoloog niet één keer de vloer.

Van Bommel wordt continu gedragen, getild of ondersteund, door medespelers Michael Wanga en Niels van Heijningen, op alle mogelijke manieren: ze vormen op handen en voeten geknielde steunpilaren, leggen Van Bommel in elkaars armen als vertederde ouders die beurtelings hun kleuter vasthouden, of hurken ongemakkelijk onder het gewicht van de acteur op hun schoot, trillend van inspanning.

Van Bommel houdt ondertussen een onafgebroken relaas over een confrontatie met een groep jongens die rondhangt bij een speeltuin. Ze willen weten of Van Bommel – die gekleed is in een jurk – een piemel heeft of niet. Wat begint als een woordenwisseling, loopt algauw uit op een handgemeen en een overpeinzing over waarom mannen toch zo vaak zo vreselijk zijn (sorry heren, het moet maar eens gezegd).

De vijandigheid die de jongens tonen lijkt vooral te wijten aan een gebrek dat zij in zichzelf herkennen, en waarmee ze zich vervolgens geen raad weten. Normen rondom mannelijkheid verstikken, en zorgen ervoor dat het op heel wat momenten zuigt om een man te zijn, vooral voor mannen zelf. Tegelijkertijd is de mogelijkheid dat het ook allemaal heel anders kan beangstigend. En dus moet iedereen die laat zien dat mannelijkheid meer zou kunnen zijn kapot getrapt en onschadelijk gemaakt worden. Maar wat ontzeg je anderen (en jezelf!) als je dat doet?

Van Bommel somt het zorgvuldig op, in een voorstelling die zowel fysiek als tekstueel op het scherpst van de snede opereert. Een tour de force, die de doorsneeman een spiegel voorhoudt en hem laat zien: you are missing out, dude!