Toen ik een jaar geleden begon als beeldredacteur bij De Correspondent wilde ik het anders doen. Minder beeld, en alleen maar goed beeld. Dat was Maar ik had geen idee hoe ik dat zou gaan doen.

Beeld herhaalt niet de tekst, maar vertelt een eigen verhaal

Inmiddels zijn we een jaar verder en wordt mij - en hopelijk jullie ook jullie - steeds duidelijker welke andere functies beeld kan vervullen in een journalistieke context. Geen beelden die letterlijke vertalingen zijn van de tekst, maar visuele projecten die vanuit een andere invalshoek op dezelfde thematiek reflecteren.

Omdat dit misschien wat abstract klinkt, heb ik onder dit stuk voorbeelden ingevoegd die dit idee illustreren. Door bijzondere fotografie- en kunstprojecten aan journalistieke verhalen te koppelen, ontstaan producties die gelaagder zijn omdat ze het onderwerp van meerdere kanten benaderen. Beeld herhaalt niet de tekst, maar vertelt een eigen verhaal.

Daarnaast ben ik gaan schrijven over beeldvorming. Het grootste project waaraan ik het afgelopen jaar heb gewerkt is een analyse van het Witte Huis-fotoarchief van fotograaf Pete Souza. In tien verzamelingen heb ik de beeldvorming rond de Amerikaanse president Barack Obama ontleed. Over de rol van beeld in media wil ik het komende jaar nog

Wat ik komend jaar ook meer wil gaan doen, is koppelen aan dossiers van onze correspondenten. Het afgelopen jaar is dit met een aantal projecten al en de resultaten zijn zo goed, dat ik deze manier van samenwerken verder wil uitbreiden. Beeldmakers zijn ook verhalenvertellers, dus als je die mee laat denken over de structuur en inhoud van artikelen kunnen correspondenten op andere ideeën komen. En ontstaan er veel rijkere verhalen.

Wat daarbij ook gaat helpen, zijn de nieuwe technische mogelijkheden die de ontwerpers en programmeurs van Momkai voor ons aan het ontwikkelen zijn. Constant zijn zij bezig de website te verbeteren. Hierdoor zal het aantal manieren waarop we verhalen kunnen vormgeven blijven toenemen en kunnen we producties maken die uit meer en meer bestaan dan tekst alleen.

Bekijk hier mijn video

Vimeo
Blijf je ons steunen? Wil je ook het komende jaar een verdere ontwikkeling van De Correspondent mogelijk maken? Verleng dan je lidmaatschap met een jaar voor maar 60 euro! Klik hier om te verlengen, bijna 10.000 leden-van-het-eerste-uur gingen je al voor

Voorbeelden van kunstprojecten die ik aan onze journalistieke producties koppelde

Verpakkingskunstenaar Christo Ewald Engelen schreef een stuk over hoe het eindeloos verpakken en doorverkopen van hypotheken aan de wieg heeft gestaan van de Grote Financiële Crisis. Ik plaatste daarbij het werk van de kunstenaar Christo, waarvan op dat moment ook zijn meest recente kunstwerk ‘Big Air Package’ te bezichtigen was in de Gasometer in Oberhausen. Zo was het dus een spannende combinatie tussen tekst en beeld én een aanbeveling voor een tentoonstelling. Bekijk hier het stuk De duistere wouden van Michael Lange Nina Polak schreef een stuk over de fobie-epidemie. Ik plaatste daarbij beelden uit het fotoboek ‘WALD’ van Michael Lange. Zo vormen zijn foto’s niet een letterlijke illustratie mensen met fobieën, maar tonen ze plekken die iedereen als angstig kan ervaren. Bekijk hier het stuk Het water-dilemma van Edward Burtynsky Welk beeld past nou goed bij een filosofisch verhaal van Rob Wijnberg over de vraag ‘En nu?’? Ik koos voor het nieuwe project ‘Water’ van de fotograaf Edward Burtynsky, omdat zijn foto’s door de wereldwijde waterproblematiek die ze tonen precies die vraag oproepen: en nu? Bekijk hier het stuk De dubieuze innovatie in Toledano’s project Toen Lynn Berger een stuk schreef over hoe het woord ‘innoveren’ steeds meer een vanzelfsprekend antwoord lijkt op al onze problemen. Ik koos ervoor de fotoserie ‘...’ van Tolendano erbij te plaatsen omdat zijn foto’s de vraag oproept of innovatie (omdat het kan) altijd een verbetering is. Bekijk hier het stuk De Dionne-vijfling Marilse Eerkens en Ewoud Poerink schreven een stuk over de marktwerking in de kinderopvang. Na wat omzwervingen langs foto’s van kinderdagverblijven ontdekte ik het verhaal over de Dionne-vijfling. Met kinderopvang hadden deze foto’s niks te maken, wel met een te eenvormige opvoeding die niet goed bleek voor kinderen. Bekijk hier het stuk Stockfoto’s van callcenters Toen Karel Smouter een stuk publiceerde over hoe het eraan toegaat op de werkvloer bij callcenters, koos ik ervoor kleine series samen te stellen uit de vele stockfoto’s van callcenters die bij alle beeldbanken te vinden zijn. De overdreven vriendelijke mensen die je op alle foto’s toelachen staan in schril contrast met wat het verhaal uit de doeken doet. Bekijk hier het stuk De privacy van Popel Coumou Toen Rob Wijnberg en Maurits Martijn samen werkten aan een stuk met elf redenen waarom je wél iets te verbergen hebt, vroeg ik aan Popel Coumou of we haar beelden erbij zouden mogen publiceren. In beginsel gaat haar werk niet over privacy, maar in combinatie met de tekst zetten haar beelden te denken over wat ze ons laat zien en daarin suggereert wat er verstopt is in dat wat we niet zien. Bekijk hier het stuk

Verhalen die ik schreef over beeldvorming in Witte Huis-fotoarchief

Obama eet een hamburger Hoe president Obama in beeld komt, wordt altijd zorgvuldig geregisseerd. Zelfs als hij spontaan een hamburger gaat eten. En er zitten opvallend veel foto’s van een hamburger-etende Obama in het Witte Huis fotoarchief. Fotograaf Pete Souza probeert de uitstraling van macht zo klein mogelijk te maken. Lees hier het stuk Obama en de vliegende baby’s Fotograaf van het Witte Huis Pete Souza weet: kinderen zijn goed voor Barack Obama’s imago. In zijn archief vind je daarom eindeloos veel foto’s van de president poserend met vliegende baby’s en smeltende ouders. De vraag is: waarom doen andere wereldleiders dat nooit? Lees hier het stuk Obama en zijn lachwekkende lach Glimlachen moet hij de hele dag. Lachen, en mensen laten lachen, doet hij ook vaak. Maar heeft de Amerikaanse president Barack Obama ook echt humor? Tijdens mijn één na laatste speurtocht door het enorme fotoarchief van huisfotograaf Pete Souza vond ik het bewijs. Lees hier het stuk