Een vallend strijkijzer, wat is daar mooi aan?

Fotografie kan interessant zijn als zij je anders naar de wereld laat kijken. Als zij je dingen laat zien die je nog nooit hebt gezien, of waarnaar je nog nooit op zo’n manier hebt gekeken. Zoals ook in het fotoboek The Beauty of Serious Work van Andreas Meichsner.

Alle foto’s in dit boek maakte hij bij TÜV Rheinland (Technical Inspections Organization) in Duitsland. Hier worden producten getest op hun veiligheid. Welke producten, welke testen, welke voorschriften, welke risico’s, welke regels, welke veiligheid? Het doet er allemaal niet toe. Sterker nog, zowel de uitgever als de fotograaf vroeg mij nadrukkelijk niet proberen te achterhalen waarom de handelingen op de foto’s worden verricht.

Kijken doe je met de kennis die je hebt. Je ziet wat je weet. Maar hoe kijk je naar foto’s als je niet snapt wat je ziet? Om het proberen te begrijpen, ga je beter kijken. En dan kun je gaan verbazen, associëren, dromen, ontdekken en leren.

Het is een boek vol foto’s van voorwerpen die worden getest. Een baksteen in een oven, een rolkoffer op een loopband, een sigaret in een tafelvoetbaltafel, een brandende speelgoedpop. Soms zijn het mensen die testen, zoals een man die een strijkijzer laat vallen, een vrouw die met een kwast spinazie uitsmeert over borden, een vrouw die met een marker uitgemeten ruitpatronen aanbrengt op geroosterde witte boterhammen. Soms zijn het machines die de tests uitvoeren. Vreemde machines, groot en klein. In vreemde ruimtes; van staal, klinisch wit, of geïsoleerd.

Zowel mens als machine toont geen emoties op deze foto’s. Het zijn als het ware de voorwerpen die de emoties tonen, zoals een skippybal die bijna bezwijkt onder de druk, een knuffelkangoeroe pijnlijk hangend aan zijn oog terwijl een machine aan zijn poten trekt, een printer die verveeld kilometers papier met hetzelfde bedrukt.

En in dit alles schuilt de schoonheid. De foto’s tonen ambacht, creativiteit en de symbiose tussen mens en machine. In het essay voorin wordt de vergelijking gemaakt met een ruimteschip. De ruimte waarin het zweeft is ongedefinieerd en oneindig en de reis is het doel op zich. Het leven dat er wordt geleefd is een volledig samengaan, in wederzijdse afhankelijkheid, tussen mens en machine. De een heeft de ander gecreëerd, de ander maakt het leven van de een mogelijk. Wie of wat het is dat de ander tot iets aanzet, doet er niet meer toe.

Net als al het werk uitgevoerd door dit bedrijf. Machines testen producten op veiligheid, zodat wij ons er niet meer druk over hoeven te maken. De plek waar dat gebeurt, lijkt een wereld op zich. Opgebouwd uit elementen die wij kennen, maar waar onherkenbare handelingen worden verricht. Helemaal door hoe het is gefotografeerd, kunnen we als aliens naar onszelf kijken en naar hoe we het leven hebben vormgegeven.

Die veiligheid zou je een wereldwonder kunnen noemen. We maken machines, met machines maken we producten die ons dagelijks leven vergemakkelijken en de machines testen de veiligheid.

En daarmee toont dit boek iets waar ik nog niet eerder over na had gedacht. Veiligheid is ook kennis die verloren gaat. Wie weet nog wat hij moet doen als bijvoorbeeld de vlam in de pan slaat? De veiligheidstests worden uitgevoerd om kennis te vergaren over gevaren, zodat wij die kunnen vergeten. Juist omdat ik niet weet waar de foto’s in dit boek precies over gaan, heb ik dat geleerd.

Andere aanbevolen fotoboeken: