Podcast: Niet iedere baas van een woningbouwcorporatie is een Maserati-rijdende zonnekoning

Deze zomer onderzocht een parlementaire commissie wat er de afgelopen jaren is misgegaan bij de woningcorporaties in Nederland. Kop van Jut: Erik Staal, voormalig directeur-bestuurder van Vestia, de grootste corporatie van allemaal. Hij nam grote financiële risico’s, wat Vestia uiteindelijk met een strop van twee miljard euro opzadelde en de hele sector in een kwaad daglicht stelde.

Maar Staal (de enige bestuurder bij Vestia) is wel jarenlang op handen gedragen - juist vanwege zijn lef en visionaire handelen. En de druk op vermogensbeheer is bij de woningcorporaties (die te maken hebben met Vastgoed, Vermogen en Verhuur) juist door de politiek flink opgeschroefd.

Binnen de geschokte sector bestaat nu de behoefte om te leren van de ervaringen en om het ontstane beeld te corrigeren. Zo kreeg ik onlangs een brief van een communicatie-medewerker van Haag Wonen. Zij schreef:

Mijn baas is directeur-bestuurder bij een woningcorporatie in Den Haag. Het is een vrouw (ja, echt). Ze heeft geen leaseauto (laat staan een Maserati). Ze verdient onder de Balkenendenorm (en gokt niet met derivaten).

‘Mijn baas is directeur-bestuurder bij een middelgrote woningcorporatie in Den Haag. Het is een vrouw (ja, echt). Ze heeft geen leaseauto (laat staan een Maserati). Ze verdient onder de Balkenendenorm (en gokt niet met derivaten). Ze heeft geen villa op Bonaire laten bouwen. Wél is ze regelmatig op haar fiets te zien in de Schilderswijk (waar 70 procent van de bewoners bij ons huurt) en staat ze aan het hoofd van een maatschappelijk zeer betrokken woningcorporatie die in een paar jaar tijd uitgroeide naar een voorbeeld van financiële gezondheid.

‘Haar naam is Karin van Dreven en ze is, kortom, de woningcorporatiebestuurder die niet is gehoord door de parlementaire enquêtecommissie. En die niet in de krant staat omdat ze groot, groter, grootst wilde. Zij heeft een scherpe, deskundige blik op volkshuisvesting in Nederland (en daarbuiten) én is zeer alert op uitwassen die haar positie met zich mee kan brengen. Over dat laatste heeft ze een leesbaar essay geschreven. Ik wil vragen of u een gesprek met Karin wilt overwegen voor De Correspondent. Wij denken dat zij tot die mensen behoort die je niet vaak ziet of hoort, maar intussen met succes (en zonder gekkigheid) samen met huurders, medewerkers, maatschappelijke partners en de gemeente in één van onze basisbehoeften voorziet: wonen.’

De brief maakt me zeer nieuwsgierig naar deze vrouw, dus ben ik ben op de uitnodiging ingegaan. Ik sprak met Karin Dreven over het belang van woningcorporaties, leiders als zonnekoningen en de kracht van het gewone. Luisteren jullie mee?