Podcast: Er is leven na de Canto Ostinato

De Canto Ostinato van Simeon ten Holt is een van de populairste muziekstukken van de afgelopen tijd. Een hoogtepunt uit het tijdperk van het minimalisme. De première was in 1979. Is er daarna dan nooit meer iets nieuws of moois gebeurd in de hedendaagse muziek?

Als je de komende week in Den Bosch bent, zou je denken van niet. November Music, een festival voor hedendaagse muziek, is daar uitgegroeid tot een spectaculair feest waar veel te ontdekken valt. Eén ontdekking is Dances and Canons, pianomuziek van Kate Moore, gespeeld door Saskia Lankhoorn. Onlangs kwam de cd uit, nu reist ze door het land met een bijzonder recital.

Een cirkel van geluid

Alleen de vormgeving al. Als het publiek binnenkomt zit Lankhoorn al te spelen. Iedereen zit in een cirkel, dicht bij de vleugel. Daaromheen een kring van acht luidsprekers. Je zit dus letterlijk in het geluid. Je wordt ingepakt, in de ban gebracht.

Ik zoek Lankhoorn op in haar piepkleine studeerkamer in een Haags bovenhuis. De oude Ibachpiano past er net in, op de lessenaar staat een partituur van Beethoven: Bagatellen, opus 126. Ideale muziek om ’s ochtends mee te beginnen.

Zelf is Saskia grootgebracht met popmuziek. Met haar vader naar concerten van Pink Floyd en Michael Jackson. Het heeft haar geïnfecteerd: iets van die energie moet toch over te brengen zijn naar het domein van de klassieke muziek?

Tussen Moore en Lankhoorn bestaat zielsverwantschap. Ze zijn even oud, hebben dezelfde achtergrond en zijn even sterk geneigd bruggen te slaan tussen verschillende werelden. Een synthese van het klassieke en het hedendaagse. Het levert een unieke combinatie op van breekbaarheid en kracht, lieflijk en ontwrichtend. Muziek als een andere realiteit waar een helende werking van uitgaat.

Het gesprek gaat verder ook nog over het meer van Lugano, imperfectie en natuurlijk de Canto Ostinato. ‘Je denkt dat je weet hoe het gaat, en toch is dat niet zo.’