Gelekt: de laatste reportage van Rutger Castricum

‘Het waren vorige week twee nieuwsberichten die eigenlijk geen nieuws bevatten: De Jakhalzen zijn stilzwijgend verdwenen en PowNews stopt met de dagelijkse uitzendingen. [...] Passen deze exits in een bredere trend? Zijn we klaar met het fenomeen De Brutale Verslaggever?’

– de Volkskrant, 8 december 2014.

Binnenhof, 12.40 uur

‘Meneer de premier. Meneer. Mag ik u een paar vragen stellen? Hallo? Meneer, waar gaat u nu naartoe? Waarom wilt u niet met mij praten? Ik mag hier toch filmen? Wij mogen hier toch filmen? Hallo?

Heeft u iets te verbergen of zo? Ik wilde graag een paar vragen stellen. Ik wil gewoon een paar vragen stellen. Hallo. Waar rent u nou voor weg? Ik wil gewoon iets vragen. Wij hebben hier toch gewoon een normaal gesprek? Ik kan toch een vraag stellen? Ik wilde vragen: mensen kijken toch nog wel naar mij? Meneer? Hallo. Blijf van mijn cameraman af.

Mensen kijken toch nog wel naar mij? Mensen lachen toch nog wel als ik met een camera achter u aan ren? Mensen vinden het toch leuk dat ik politici op een menselijke manier benader? Hallo?

Mijn zuigende manier van interviewen is toch grappig en schrijnend? Ik ben toch de Frans Bromet van de eenentwintigste eeuw? Kunt u even bevestigen dat ik de Frans Bromet van de eenentwintigste eeuw ben?

Dit is toch koddig, meneer de premier? Meneer? Het is toch goede televisie als ik u midden in de nacht wakker maak? Of als ik onaangekondigd in uw tuin sta? Dit is toch leuk? Hallo?

Dit is toch edgy?Dit is toch een reactie op het ons-kent-onsklimaat dat eind twintigste eeuw ontstaan is tussen politici en journalisten? Hallo? Hallo?

Waarom staat u nou stil? Waarom luistert u naar mij? Waarom knikt u nou? Het is veel leuker als u wegrent. Kunt u weer even wegrennen? Even heel hard doorlopen? Al is het maar voor even? Alstublieft?’