De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) is een actieve en sterke vereniging. Middels debatten en documentaires probeert de organisatie de publieke opinie over het zelfgekozen levenseinde te beïnvloeden en daarmee uiteindelijk ook de praktijk en de wetgeving. Vandaag begint in Utrecht de De aftrap wordt gegeven met een symposium over jongeren en het zelfgekozen levenseinde.

Journalist zet zich schrap tegen de NVVE. Volgens hem is het Nederlandse debat over het vrijwillige levenseinde veel te eenzijdig. Hij signaleert een tendens: is er sprake van lijden? Dan gaan we over tot beëindiging van het leven. Andere mogelijkheden worden stelselmatig verzwegen. Tunnelvisie, vindt hij. Om het debat weer te verbreden heeft hij – aan de vooravond van de Week van de Euthanasie – een kritisch en prikkelend essay gepubliceerd:

Besluiten we niet te gauw namens anderen dat een leven vol lijden beter beëindigd kan worden?

Het voorwoord is geschreven door de remonstrantse predikante Ze gaat er met gestrekt been in: ‘Het huidige maatschappelijke debat over leven en dood wordt gekenmerkt door filosofische oppervlakkigheid. Bijna niemand stelt dat aan de kaak en dat vind ik kwalijk. Veel burgers worden beïnvloed door de flinterdunne mensvisie die de verschillende voorvechters van euthanasie en hulp bij zelfdoding propageren: een leven vol lijden is een mensonwaardig leven, lijden is niet nodig, u kunt geholpen worden.’

Precies daar beginnen de vragen van Van Loenen, die zich overigens niet opstelt als een rabiate tegenstander van euthanasie. En dat maakt zijn betoog belangrijk, juist ook voor iemand als ik die ervan overtuigd is dat euthanasie en hulp bij zelfdoding in sommige gevallen kunnen getuigen van humaniteit. Van liefdevolle betrokkenheid zelfs.

De kritische vragen die Van Loenen opwerpt, richten zich op onze omgang met het lijden: wat is leefbaar, wat vinden we mensonwaardig? Besluiten we niet te gauw namens anderen dat een leven vol lijden beter beëindigd kan worden? En hebben we niet een al te hoge pet op van het begrip zelfbeschikking?

Van Loenen belicht twee begrippen die voor hem richtinggevend zijn: overgave en verbondenheid. We zijn maar voor hoogstens de helft meester over ons lot. Talloze draden verbinden ons met de mensen om ons heen. Dat speelt een grote rol aan het einde van het leven.

Van Loenen zet nadrukkelijk twee persoonlijke ervaringen in, om zijn betoog kracht bij te zetten. En om aan te geven wat van beslissende invloed is geweest op de ontwikkeling van zijn visie. Toen hij achttien was pleegde zijn vijf jaar oudere zus zelfmoord. En hij heeft tien jaar lang gezorgd voor zijn vriend Niek, die door een hersentumor getroffen was en niet meer dezelfde persoon: hij was veranderd in een klein broertje.

Gesprek met een journalist die gedreven wordt door ontzag voor leven en dood.

Luister je liever via de Apple Podcasts-app? Abonneer je dan via iTunes op de interviews van Lex Bohlmeijer. Dan verschijnen ze elke keer automatisch in je Podcastsapp. Klik hier om je op Lex te abonneren Wanneer wordt de dood een oplossing? Twaalf jaar geleden was huisdokter Herman Hoekstra niet in staat om euthanasie te verlenen aan een patiënte die ondraaglijk leed aan psychische aandoeningen. Zij pleegde zelfmoord. Inmiddels is hij van inzicht veranderd. Beluister het interview hier Euthanasie onder de veertig is niet onbespreekbaar meer In 2013 maakten 73 Nederlandse jongeren met behulp van euthanasie of hulp bij zelfdoding een einde aan hun leven. Dat is het hoogst gemeten aantal ooit. Welke verhalen en dilemma’s gaan er schuil achter deze cijfers? Maaike sprak drie jongeren die euthanasie overwegen en constateert: de bereidheid bij artsen is gegroeid. Lees hier het verhaal terug Euthanasie vanwege anorexia, mag dat? In 2013 kregen 42 psychiatrische patiënten euthanasie. Dat waren er driemaal zoveel als het jaar daarvoor. Toch bestaat er nog veel onduidelijkheid onder psychiaters. Journalistiek onderzoek door Lisa Koetsenruijter, Rianne Lachmeijer en Regina Rijpkema wijst uit dat slechts de helft van de 14 instellingen waarmee ze spraken over een protocol beschikt. ‘Het is maar net welke arts je treft.’ Lees hier over euthanasie bij psychiatrische patiënten