Podcast: De Rotterdamse haven verandert, maar deze havenarbeider verandert mee

Het is de haven die Rotterdam groot gemaakt heeft. Maar nu wordt diezelfde haven de stad uitgeduwd. Zo zeggen de Rotterdammers het zelf. Aziaten zwaaien er nu de scepter, robots nemen het werk over. Daarmee ontstaat een merkwaardige situatie: de haven mag voor de Nederlandse economie nog altijd van levensbelang zijn, het zijn niet de arbeiders die daar baat bij hebben.

Wat betekent dit proces voor de mensen die er werken? En wat is de toekomst van de havenstad? Ik sprak erover met een man wiens leven nauw verbonden is met de Rotterdamse haven: Peter de Beer (60). Hij werkt er al 38 jaar.

Haat-liefde, zo kun je de verhouding van De Beer tot de haven het beste typeren

De Beer schetst de Rotterdamse haven als één groot theater. Als een plek waar veel gelachen wordt en waar de kleurrijkste types rondhangen. De Beer heeft oog voor de schoonheid van de havens en de werven: ‘schilderijtjes zijn het!’

Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn. Zijn zoon, die ook in de haven werkte, werd een ruim in gestuurd waar gevaarlijke stoffen hadden gestaan. Hij overleefde ternauwernood en kan niet meer werken. Haat-liefde, zo kun je de verhouding van De Beer tot de haven het beste typeren.

Hij is zich bovendien ten volle bewust van de veranderingen die plaatsvinden. Die houd je niet tegen, zegt hij. Meegaan moet je, je omscholen. Tegenwoordig functioneert hij daarom in zijn vrije tijd als boswachter. Het bos moet over vijf jaar zijn nieuwe habitat worden. Want in de stad, daar voelt hij zich niet meer thuis.

Ik sprak De Beer op het landgoed Mildenburg in Oostvoorne. Ooit gecreëerd door een van de havenbaronnen, die genoten van de natuur en hun eigen rijkdom. Nu het domein van de boswachter die er in hun voetsporen treedt.