Luisteren: Lachen om leuterende voetbaljournalisten (en er toch wat van opsteken)
Het zijn gouden jaren voor de podcast. Maar hoe vind je de pareltjes? Deze week bevelen collega’s en ik de beste luisterverhalen aan. Vandaag: nut en noodzaak van deksels op voetbalbekers, de overeenkomst tussen Liverpool en Posh Spice en meer ‘argumenten’ waarom Football Weekly de leukste voetbalpodcast is.
Vind je Studio Voetbal te serieus?
En Voetbal Inside te lollig?
Dan is Football Weekly van The Guardian de podcast voor jou. Nu zijn er veel voetbalpodcasts, maar Football Weekly is de oudste en waarschijnlijk nog steeds de beste.
Waarom hij de beste is, valt onmogelijk uit te leggen. Dus voordat ik er niet in slaag uit te leggen waarom Football Weekly een aanbeveling waard is, leg ik eerst even uit wát het is.
Football Weekly is geen serieuze aangelegenheid als This American Life. Het is niet bedoeld om er slimmer van te worden, er is geen sprake van bewuste informatieoverdracht. Het zijn gewoon voetbalschrijvers uit met name Groot-Brittannië en Ierland die twee keer per week over de voetbalactualiteit praten, met presentator James Richardson en redacteur Barry Glendenning als vaste ingrediënten.
Ze nemen zichzelf niet serieus, maar het voetbal wel. En wanneer het onverhoopt serieus dreigt te worden, komt Richardson met woordgrappen die heel slecht en tóch grappig zijn.
Waarvan hij wéét dat ze slecht zijn en niemand ze leuk vindt. Dus voor je het weet zit je als luisteraar in een soort complot met Richardson, in het grappig vinden van parodieën op grappen.
Zoals, na een grote overwinning van Liverpool: ‘Liverpool with a score straight out of Posh Spice’s diary: 8-nothing.’
En, over een ploeg die titelkandidaat is geworden: ‘The biggest title challenge since [voetballer, MdH] Danny Shittu tried to write his autobiography.’
En dan zijn er nog eigenaardige gewoontes, zoals ‘WOOF!’ zeggen na het bekijken of beschrijven van een wereldgoal - wat Richardson deed en doet.
De faam van Richardson: stunts en taart
Geestelijk vader en centrum van de podcast is deze zelfde Richardson. Hij baseert zijn faam op een programma over Italiaans voetbal dat hij in de jaren negentig presenteerde, Football Italia.
Voor die faam waren twee redenen. Enerzijds zijn stunts met beroemdheden. Richardson liet zijn gezicht in een bord spaghetti duwen door de Italiaanse spits Pierluigi Casiraghi, stopte het hoofd van de Engelse middenvelder Paul Gascoigne in een groot surprise-ei en presenteerde een aflevering met Elvis Costello.
Je ziet ze denken: zit die kerel nu gewoon de krant voor de camera samen te vatten? Is dat nu televisiemaken?
Anderzijds draaide het programma om taart. Elke week zat hij op een Italiaans terras met een stuk taart of een ijscoupe en een cappuccino de Italiaanse kranten door te nemen, met op de achtergrond vaak verwonderd toekijkende Italianen. Je ziet ze denken: zit die kerel nu gewoon La Gazzetta dello Sport voor de camera samen te vatten? Dat is alles? Is dat nu televisiemaken?
Inderdaad, dat is televisiemaken (vaak). De krant doorlezen, hervertellen en uitzenden.
Maar... waarom moet ik dit nu luisteren?
Football Weekly was min of meer het logische vervolg van Football Italia. Het begon in 2006, niet lang nadat Apple de podcastoptie aan iTunes had toegevoegd.
Het programma werd snel populair, ging van één keer naar twee keer per week, en dagelijks tijdens EK’s en WK’s - en is nog steeds de best beluisterde voetbalpodcast van allemaal.
Het succes zit ’m in de lichtvoetigheid. Geen orakels als Bert van Marwijk die op gedragen wijze twijfelachtige wijsheden verkondigen. Geen Johan Derksens die op gedragen wijze lompe grappen maken. Het is niets meer dan Richardson en paar voetbaljournalisten die leuteren over voetbal.
Maar ondanks de hardnekkige pogingen om vooral níet te analyseren, weet de luisteraar aan het einde wel meer van het spel.
Neem de recentste editie, waarin invalpresentator Max Rushden de onderwerpen aankondigt, met kenmerkende ironie: ‘Is the FA Cup dead? Or is it the greatest cup competition in the world? Or is it somewhere in the middle?’
De heren bespreken vervolgens inderdaad de FA Cup, het beroemde bekertoernooi waar clubs inderdaad minder belangstelling voor hebben. Dat komt door het geld: de FA Cup winnen levert je weinig op, maar als je degradeert uit de Premier League, of je niet de Champions League in komt, ben je tientallen miljoenen ponden armer. Vandaar dus dat clubs als Liverpool in de FA Cup derderangsspelers opstellen.
De mannen leggen het uit en je hebt als luisteraar weer wat geleerd.
Een paar grappen dan maar
Maar niet voordat ze de merites van de diverse bekers hebben besproken. Dat wil zeggen: niet de toernooien, maar de daadwerkelijke trofeeën die je kunt winnen.
Een van hen, Nick Miller, denkt dat veel clubs intussen de voorkeur geven aan de Capital One Cup, omdat die minder lang duurt.
Nick Miller: ‘En je krijgt een beker. Al zit er geen deksel op. En daarom vind ik de FA Cup beter.’
Barry Glendenning: ‘Wat heeft het voor zin om een bekertoernooi te winnen als je niet de gelegenheid krijgt de kerel te zijn die naderhand mag dansen met het deksel van de beker op zijn hoofd?’
Paul MacInnes: ‘Je kunt wel de Capital One Cup omdraaien en op je hoofd zetten.’
Glendenning: ‘En het heeft drie handvatten , waardoor meer dan twee spelers de beker tegelijkertijd omhoog kunnen houden.’
MacInnes: ‘De FA Cup is beter dan de Capital One Cup omdat er amateurs meedoen. Dus in mijn perfecte wereld - de wereld die ik met ijzeren vuist zou regeren - zou ik de bekers samensmelten.’
Roberts: ‘Samensmelten? Als in: lassen?’
Nick, nog even terug naar je dekselargument. De Champions League-beker heeft geen deksel. Maakt dit de FA Cup waardevoller dan de Champions’ League?
MacInnes: ‘Jazeker. Ik zou ze aan elkaar lassen. Zodat een vierarmig, monsterachtige, eenentwintigste-eeuwse... En ik zou er een GIFje van maken, zodat-ie niet echt zou bestaan.’
[...]
Rushden: ‘Nick. Nog even terug naar je dekselargument. De Champions League-beker heeft geen deksel. Maakt dit de FA Cup waardevoller dan de Champions League?’
Miller (blaast diep): ‘Poe, dat is een erg goede vraag. Want dat is een mooie beker. En ik vind de UEFA Cup ook fraai trouwens.’
Glendenning: ‘Dat is een prachtbeker.’
Miller: ‘Al is het meer een vaas.’
Rushden: ‘En de wereldbeker dan? Die heeft geen deksel.’
Miller: ‘Dat is gewoon een... trofee.’
Glendenning: ‘Het is niet eens een opvangbak.’
Miller: ‘Je kunt er niet eens champagne uit drinken. Toch?’
Glendenning: ‘Je kunt er wel champagne overheen gieten. En hem er dan vanaf likken. Dat kan wel.’
Als je deze aanbeveling tot hier hebt gelezen, dan is Football Weekly iets voor jou.
Eerder in deze serie:
De domheid regeert
Sander SchimmelpenninckIn deze nummer-1-bestseller ontmaskert Sander Schimmelpenninck gespeelde domheid als politieke strategie.
