Luisteren: Volgens deze dichteres geeft de dood het leven glans

Er zijn vijf redenen om te luisteren naar Maud Vanhauwaert.

1. Ze was genomineerd voor de prestigieuze VSB Poëzieprijs die woensdagavond, 27 januari, aan de vooravond van de Poëzieweek, werd uitgereikt aan Ilja Leonard Pfeijffer. Ze was de enige vrouw, en de jongste van de eerbiedwaardige kandidaten; de andere genomineerden waren: Toon Tellegen, Pieter Boskma en Geert van Istendael.
2. Vanhauwaert is voordrachtskunstenaar. Ze was finalist bij het wereldkampioenschap Poetry Slam 2012 en bij het Leids Cabaret Festival 2014. Ze treedt veel op met de solovoorstelling Het is de moeite, die het midden houdt tussen cabaret en poëzie. Met haar bezwerende manier van lezen is ze een graag geziene gast op festivals en poëzieavonden, waar ze haar publiek in de ban brengt.
3. Op de achterkant van haar bundel Wij zijn evenwijdig_ raken elkaar in het oneindige schrijft ze: ‘U kan dit boek lezen als een bundel gedichten, als een bochtig verhaal of als een kleurrijke optocht van droevige moppen.’
4. Het lijkt een reeks losse observaties uit de grote stad (ze deed inspiratie op in Parijs), die al dan niet beklijven, maar bij nadere beschouwing zitten er andere lagen onder, die de boel bij elkaar houden. Liefde bijvoorbeeld. Fascinerend is dat je het ook kunt lezen als een gesluierde dialoog tussen twee vrouwen die elkaar beminnen. Dat maakt het echt spannend.
5. Belangrijk keerpunt in haar leven was de zelfmoord van een jeugdliefde. Ze heeft er met een groepje vrienden een radiodocumentaire over gemaakt, waarbij ze hem volgden in zijn voetsporen op de laatste reis die hij maakte. Vanaf die tijd is de dood voor haar op de achtergrond altijd aanwezig, als iets dat het leven juist glans geeft.

Meer podcasts?