Er zijn zeker vijf redenen om te luisteren naar het gesprek met Frank Westerman (Emmen, 1964).
1. Zijn boek bevat heikele episodes uit onze geschiedenis. In dit geval de zes gijzelingsacties die Molukse jongeren in de jaren zeventig ondernamen. Westerman woonde toen in Assen en was getuige van de kaping. Het is zijn methode, in navolging van het inspirerende voorbeeld Ryszard Kapu?ci?ski, in een notendop: vanuit een persoonlijke geschiedenis schrijven, om er hoogst actuele vragen aan te verbinden.
Wat kun je uitrichten met het woord tegenover iemand die de wapens opneemt?
2. Over de botsing tussen terreur en beschaving namelijk. Wat kun je uitrichten met het woord tegenover iemand die de wapens opneemt? Hoe moet je omgaan met aanhangers van Islamitische Staat? Westerman komt niet met een eensluidend antwoord, maar beseft dat dit de keerzijde van de beschaving is: we zijn weerloos geworden tegen zaaiers van dood en verderf. Aan de andere kant: stoppen met vertellen verandert de wereld ten kwade.
3. Westerman bedrijft niet alleen verhalende onderzoeksjournalistiek, maar ook zelfonderzoek. In die zin leest zijn boek als een essay. Hij probeert greep te krijgen op de ontwikkeling die hij zelf heeft doorgemaakt. Van de jonge pacifist die op Cuba de revolutie vierde, tot de man die de Nederlandse antiterrorisme-eenheid als redders van het vrije woord ziet. Het eindigt in ambivalentie: zonder wapens gaat het niet. Maar zonder taal ook niet.
4. Westerman geeft inzicht in de verschillende ervaringen om zijn onderwerp, taal versus terreur, handen en voeten te geven. Zo beschrijft hij de gesimuleerde vliegtuigkaping die hij als passagier meemaakte. En treedt hij in de voetsporen van een onderhandelaar. Zo leert hij hoe je iemand aan moet spreken die een vrouw een mes op de keel houdt. Nou ja, hij leert vooral wat je níét moet zeggen.
5. De jongens die de treinkapingen en de andere gijzelingsacties op touw zetten, kwamen uit dezelfde stad. Westerman kende ze. Een van hen was zijn leraar handarbeid. Is het mogelijk om begrip op te brengen voor mensen die onschuldige burgers doden om gehoord te worden?
Verder lezen? Een woord een woord is verschenen bij uitgeverij De Bezige Bij.Lees ook:
Nederland gaat IS in Syrië bombarderen. Maar daarmee win je de strijd tegen terrorisme niet Nu Nederland de bombardementen op Islamitische Staat uitbreidt van Irak naar Syrië, dringt zich opnieuw de vraag op: hoe lang blijven we nog geloven dat terrorisme met bommen de wereld uit te helpen is? Tijd voor een langetermijnvisie. Elf lessen van Beatrice de Graaf, de hoogleraar die Nederland de weg wijst na Parijs Het was de vraag waar iedereen vorige week een antwoord op zocht: hoe bestrijden we terrorisme nu het best? In de mist na de aanslagenweek was één expert een baken van helderheid: Beatrice de Graaf. In een interview deelt ze een aantal lessen. ‘Welke boodschap staat er nu echt op die bommen geschreven?’ Het gruwelijkste geweld komt niet van ver weg, maar van de landgenoot, buur of vriend Geweld is iets tussen vreemden, denken we vaak. Maar wat als het precies andersom is? Wat als het gruwelijkste geweld niet plaatsvindt tussen mensen die van elkaar verschillen, maar tussen mensen die juist op elkaar lijken?Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!