‘Ik hedde op de boksschoole gezeten,’ zegt de frêle mevrouw M. van in de negentig met felle ogen, haar kin vooruit.
Ze balt haar ranke hand tot een vuist en zegt met hoge stem: ‘Ze zijn allemaal bang voor mij, é, vooral de jongens. Ik sla ze zo een slag in de rondte.’
Op weg naar het beweegklasje voegt ze de daad bij het woord door Fabian, een sportstudent van begin twintig, een tik op zijn kont te geven. ‘Wat doe jij nou?’ vraagt de zuster, die haar op dat moment naar een stoel begeleidt. ‘Dat merk ik heus wel,’ reageert de student luchtig. Mevrouw M. lacht zich ondertussen een breuk.
Een verjaardag van een 88-jarige medebewoner, een halfuurtje zittend bewegen en even in de zonnige alzheimertuin, babbelen met een kop thee of limonade en het gros van de bewoners wil die dag al om halfzeven ’s avonds naar bed in plaats van het gebruikelijke halfnegen à halftien.
Dit is ook de dag dat in de krant staat dat de zorgorganisatie van dit huis gaat fuseren met een andere zorgorganisatie uit de regio, een zuster mij ontroert en aan het lachen maakt met haar mooiste verhalen uit ruim dertig jaar zorgervaring en ik alweer afscheid begin te nemen van mensen die in nog maar net ken.
Ik zie vandaag in:
- Hoe dementie iemands karakter kan veranderen: de normen verschuiven.
- Dat in dingen berusten en dankbaarheid mij goede manieren lijken om oud, in de zin van ‘hulpbehoevend’, te worden.
- Hoe groot het verschil is tussen mijn belevingswereld en dat van de bewoners.
- Aangezien ik mijn ongezonde jaren liever zoveel mogelijk wil uitstellen en de duur zoveel mogelijk wil verkleinen, moet ik mijn huidige levensstijl ernstig heroverwegen.
- Zeeland is qua vergrijzing (het aantal 65-plussers per hoofd van de bevolking) zijn tijd vooruit. Dit komt door de demografische ontwikkeling. De meeste jongeren verlaten de provincie, de ouderen blijven over.
/dc-useruploads-images/befee90a7cf0448fa3492ec44ef1ff16.png)