Wat er gebeurt als het plafond van je kroeg naar beneden komt

Twee weken geleden kwam het systeemplafond bij café Van Wou op een zaterdagnacht onverwachts naar beneden. De kroeg, hoek Govert Flinckstraat/Van Woustraat in Amsterdam, wordt gerund door het echtpaar Henk en Ellie Wijshake. Hij groot en gevat, zij altijd in de glitters. En dan was er nog ‘zwarte Kiet,’ een tengere Hindoestaanse die ooit furore maakte als musicalster in Londen, maar nu boent, bedient en daarna aan de bar blijft plakken.

Henk: ‘Een paar jaar geleden lekte het hier als de kolere. Daarna is er geleidelijk allemaal gips uit het eigenlijke plafond naar beneden gevallen. Dat heeft zich opgehoopt op dat systeemplafond en nou is dus die hele handel ’s nachts naar beneden gekomen.’

Ellie: ‘Als het een paar uur eerder gebeurt, ben je zo een paar klanten kwijt.’

Henk: ‘Zul je zien dat het dan net op de verkeerde valt.’

Kiet: ‘Op mij zeker?’

Henk: ‘Nee, jij bent onkruid, jij vergaat toch niet. Al gooi je de hele stad plat, jij komt de volgende dag gewoon tussen het puin vandaan gekropen.’

Kiet: ‘Ik zag het als eerste. Ik wilde de deur opendoen, maar er was eigenlijk helemaal geen kroeg meer. Dus ik maak meteen een foto en die heb ik naar hem gestuurd.’

‘Jij bent onkruid, jij vergaat toch niet. Al gooi je de hele stad plat, jij komt de volgende dag gewoon tussen het puin vandaan gekropen’

Henk: ‘Ellie en ik wonen in Monnickendam, wij houden werk en privé altijd strikt gescheiden. Als wij op vakantie gaan, zijn we ook echt weg. Dat wil zeggen: ik wil wel graag terug, maar we maken ons geen seconde druk over de zaak. Ik zeg altijd: hij is in twintig jaar nog nooit afgebrand dus waarom zou het nu dan gebeuren? Wij zijn niet van die mensen die snel in paniek raken. Ik liet die foto aan Ellie zien en zei: ‘Ik denk niet dat we vandaag opengaan’.’

Ellie: ‘Ik ben gewoon rustig gebleven. Ja toch?’

Henk: ‘Ik zei tegen Kietje, laat eerst het stof maar neerdalen, ga dan nog maar een keer kijken en dan zien we daarna wel.’

Ellie: ‘Jullie nog een biertje, jongens?’

Kiet: ‘Een paar uur later lag het plafond nog steeds op de grond.’

Henk: ‘En het was hier toch al zo’n kolerezooi. De gemeente heeft de hele straat opengebroken. Het lijkt hier wel een woestijn, het enige wat ontbreekt is een kameel. We huurden een container om de ergste troep af te voeren. Daar stond-ie, in die zandbak. En wat denk je? Binnen twintig minuten een bekeuring! Dus om je heen is het een grote ellende, je doet je best om alles keurig af te voeren en dan nog slaan ze toe. Dan zit je toch slecht in elkaar als je dat werk doet? Ik vreet nog liever buiten uit de bak dan dat ik dat werk deed. Ik heb ooit met mijn vorige kroeg een rechtszaak gewonnen van de gemeente. Bij de Raad van State stond ik tegenover vijf rechters. Ik zeg: ‘Ik ben mijn eigen advocaat, maar we spreken een ding af: ik ben maar een gewone jongen uit Oost dus ik praat normaal tegen jullie en jullie praten normaal tegen mij. Nou, zij lachen natuurlijk. Ik heb me daar een cabaretstukje weggegeven, en wat ze normaal nooit doen: ze deden meteen uitspraak. Ik had gewonnen. Pas later kom je erachter dat je helemaal niet kunt winnen van de gemeente. Met Pasen stond mijn auto hier voor de deur in de takels, stond die zogenaamd op een gele streep: 373 euro boete. En dan moet je nog gaan werken!’

Ellie: ‘Maar ik ben blij dat we weer aan het werk zijn. Die tien dagen dat we dicht waren, waren tien ellendige dagen. Dan zit je met zo’n man thuis.’

Henk: ‘Zij gaat dan koken, maar ik vind er niks aan. Je ligt maar voor die tv, geen idee wat je dan weer moet gaan kijken. Wij wonen in zo’n buurtje waar ze op zaterdagen allemaal tegelijkertijd de auto’s staan te wassen. En de gordijnen gaan ook allemaal tegelijkertijd dicht. Wat voor leven heb je dan?’

Ellie: ‘Ik dacht: gooi die kroeg maar weer open, want zo hebben we geen leven.’

Henk: ‘Een deel van het oude plafond is blijven hangen, maar er zit ook een nieuw gedeelte in. Je ziet het verschil niet. Dat is met spuitbussen helemaal rookkleurig gemaakt, want wij zijn een bruine kroeg. Het hing er vijf dagen geleden ook al weer tip-top bij, maar eerst moest het stof uitgedwarreld zijn.’

‘Ik hou ook helemaal niet van vakanties. Echt, je doet mij er geen plezier mee’

Ellie: ‘Anders valt dat in je bier, heb je dat weer.’

Henk: ‘Ik ben het liefst altijd aan het werk. Ik ben niet vies van werken. Binnenkort moet ik weer worden geopereerd, die dokter in het BovenIJ-ziekenhuis vroeg nog waarom ik per se daar geholpen wilde worden. ‘Dat ligt op de route naar mijn werk,’ heb ik gezegd. Ik hou ook helemaal niet van vakanties. Echt, je doet mij er geen plezier mee. Haar wel.’

Ellie: ‘Op cruise, eigenlijk zijn we overal wel geweest.’

Henk: ‘In Vietnam had je van dat drijfzand, daar was ze op gaan staan. Ik zag haar langzaam wegzakken. ‘Help!’ riep ze. Ik zei: ‘Ik kom eraan, El. Even mijn fototoestel pakken’.’

Eerder onder het systeemplafond:

Langs de A12 laat Arie Boomsma lezers oefeningen uitvoeren die alleen Arie Boomsma kan uitvoeren Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Dit keer: bij een bootcamp van Arie Boomsma. Lees de reportage hier terug Bij de presentatie van de enige vegetarische wielrenner van Arnhem bleek geen systeemplafond aanwezig Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Dit keer: ons-kent-onsjournalistiek, of hoe we erin geluisd werden. Lees het verhaal hier terug Op het hondenpoepsymposium in Nieuwegein: een hoop gemiste kansen Het systeemplafond is Nederland in een notendop: saai, efficiënt en gemakkelijk om dingen in te verbergen. Samen brengen we het Nederland eronder in beeld. Dit keer op een hondenpoepsymposium: zakjes zonder contactmoment en de vier V’s van Leeuwarden. Lees het verhaal hier terug