Afgelopen zondag vloog ik naar het vijfde internationale Jellyfish Bloom Symposium in Barcelona. Hier verzamelen de kwalkundigen der aarde om een week lang kwalverhalen te beluisteren, te presenteren en eindeloos te bediscussiëren.
Hét twistpunt: is er nou wel of niet een significante toename in jellyfish blooms? Dit zijn grote zwermen dicht op elkaar zwemmende kwallen, die met honderdduizenden tegelijk desastreuze flash parties houden in waterleidingen, visteeltnetten en toeristische kustoorden.
De driejaarlijkse jellyfishresearcher bloom is in ieder geval wél flink gegroeid, met maarliefst 50 procent ten opzichte van het vorige JBS in Hiroshima – tot vreugde van toenmalig organisator Shin-Ichi Uye. Zeker 210 wetenschappers geven de komende week 130 presentaties en hingen alvast 100 posters op met kwalonderzoeksverslagen. Opvallend: de helft van de aanwezige wetenschappers is vrouw.
Dit is hoe wetenschapssymposia werken: als onderzoeker stuur je ruim van tevoren je recentste onderzoek op naar de symposiumorganisatie. Hopelijk mag je dat werk dan presenteren voor een grote groep concullega’s. Is alle praatjestijd vergeven – of is je werk gewoon niet belangwekkend genoeg – dan krijgt jouw verhaal een plekje aan de postermuren.
Maar dat zijn dit keer wel de muren van het Aquarium van Barcelona, een schitterend en gigantisch zeeaquarium gelegen in de haven – één van de grootste aquaria in Europa. Ze huisvesten er allerlei haaien, visjes, koralen en heel rare zeebeesten als axolotls én kweken er kwallen: een betere kwalsymposiumlocatie is haast niet denkbaar.
Voor mij zijn kwallen een ingang. Een draadje waar ik aan wil trekken om stukken waterwereld te ontrafelen. De komende dagen doe ik verslag van mijn bevindingen op JBS 2016.
/dc-useruploads-images/a64e7d7b05b34185afe055b51fc874ef.png)