Toen ik begon bij De Correspondent wist ik welke verhalen ik wilde maken: over mensen, ideeën en technologieën die de wereld veranderen.

Bij een krant krijg je dan een portefeuille, en in mijn geval zou die portefeuille innovatie heten. Voor mij naar gadgets en bedrijfsreportages. Recensies van de nieuwe iPhone. Op bezoek bij Apple.

Terwijl ik antwoorden wilde zoeken op vragen als: Waarom houdt je smartphone Waarom veroveren sommige uitvindingen de wereld Kun je slimmer worden

Zodoende: Vindingrijkheid & Vernieuwers.

Niets is nieuw

Nu, twee jaar later, ga ik door met wat ik al deed, onder een andere vlag: verandering. Maar eigenlijk blijft - knipoog - alles bij hetzelfde.

Waarom een andere naam?

Er worden elke dag oneindig veel goede nieuwe ideeën geboren, maar slechts enkele veranderen de status quo. Om dat te laten gebeuren, moet een idee meer dan alleen leuk of nuttig zijn. Het moet ook nog overtuigen met een goed verhaal, als een rendabele verbetering worden gezien, en iemand moet er de energie en tijd voor willen nemen om het werkelijkheid te laten worden. En dat in een wereld vol ingesleten paden, gewenning en establishment. Dat kost En moeite:

Verandering is ook: waar we naartoe willen

Ik blijf schrijven over nieuwe technologieën en ideeën en de mensen die ze verzinnen.

Ik ga kijken naar terugkerende patronen en mechanismes rondom verandering

Maar door te veranderen in correspondent Verandering komt de nadruk meer te liggen op wat er voor nodig is voordat we iets nieuws daadwerkelijk gebruiken. En wordt het ook logischer om af en toe uit te zoomen en te kijken naar terugkerende patronen en mechanismes rondom verandering. Als we die beter begrijpen, dan kunnen we de toekomst ook meer de kant op sturen die we op willen.

Verder heb ik een praktische reden: mijn oude correspondenttitel was mooi, maar moeilijk te onthouden. Eén lezer had grote moeite met de combinatie abstract enkelvoud (Vindingrijkheid) & levend meervoud (Vernieuwers). Goed punt.

Verandering is simpeler én dekt de lading beter.

Verandering in de praktijk: hoe we ons verplaatsen

De komende tijd stort ik me op een thema dat als geen ander laat zien hoe het bestaande invloed heeft op het nieuwe: mobiliteit. De vraag hoe we ons verplaatsen, van benenwagen en fiets tot raket.

Klimaatverandering en de toenemende filedruk in een snel verstedelijkende wereld vragen om planeetvriendelijke en mensvriendelijkere manieren van vervoer en transport.

Van nieuwe technologieën en ideeën verwachten we dat die tot verbetering leiden: denk aan zelfrijdende en elektrische auto’s, drones, fietssnelwegen en herbruikbare raketten. Maar denk ook aan (verantwoord) gebruik van data om beter te begrijpen hoe verkeerszwermen zich gedragen of aan psychologische inzichten die helpen ingesleten mobiliteitsgewoontes te veranderen.

Vervoer is een enorme vervuiler (zowel lokaal als globaal). Net als mijn collega ben ik van mening dat de mens het klimaatprobleem dat hij heeft veroorzaakt zo snel mogelijk moet gaan beperken.

Wat ik daarom steeds wil weten is één: in hoeverre kan dit nieuwe idee of deze nieuwe technologie er daadwerkelijk voor zorgen dat ons voortbewegen schoner en handiger wordt? En twee: hoe stappen we dan over, vanaf onze bestaande wegen, vervoermiddelen en gewoontes?

Wil je mijn werk volgen of helpen? Schrijf je in voor mijn nieuwsbrief, dan hou ik je per mail op de hoogte van de stukken die ik schrijf en de vragen die ik heb. Abonneer je hier Eerste stap: een spoedcursus batterijen Elektrische auto’s en fietsen zijn de grote verandering in het huidige straatbeeld, maar kunnen niet rijden zonder batterijen. Hoe planeetvriendelijk zijn deze batterijen eigenlijk? Gaan ze beter worden? En kunnen we er genoeg van maken om fossiele energie zo snel mogelijk af te zweren? Komende weken wil ik eerst een spoedcursus over batterijen maken, zodat alle vragen daarover alvast antwoorden hebben, als ik ga kijken naar de toekomst van het vervoer. Heb je vragen of expertise? Denk hier mee over de batterij

Meer lezen over verandering?

Weg met duurzaamheid, op naar tijdelijkheid, zegt deze architect Is duurzaamheid de oplossing voor onze wegwerpmaatschappij? Juist niet, zegt architect Thomas Rau. We moeten leren accepteren dat we hier maar tijdelijk zijn, en dat we dus geen spullen voor de eeuwigheid zouden moeten maken. Lees mijn verhaal hier terug Ode aan de draai Spijt hebben dat je Leave stemde. Toegeven dat je een crisis niet zag aankomen. Of bij nader inzien toch Griekenland met zachtere hand willen aanpakken. Voortschrijdend inzicht haalt maar zelden de media. Maar waarom zien we draaien niet vaker als teken van kracht? Lees de coumn van Jesse hier terug