Er zijn zeker vijf redenen om te luisteren naar het gesprek met

1. Haar boek is een tragikomische roman die doet denken aan de films van Jim Jarmusch - bijvoorbeeld. Een gezin dat getroffen is door twee sterfgevallen gaat kamperen. Maar vergeet de tentstokken. Toch houden ze stand, luisterend naar van Paul Simon. De Wit schreef het boek om haar zus te troosten, die rouwde over de dood van haar vriend. Ook beschouwt ze het als Afhankelijkheidsverklaring. Liefde en verdriet gaan hand in hand.

2. Nog even over die Afhankelijkheidsverklaring (een ironische reactie op de Amerikaanse Declaration of Independence). De Wit is ervan overtuigd dat er voorzichtig een ontvankelijkheid ontstaan is voor deze nieuwe verbinding. Die zou moeten beginnen met de zin: ‘Wij veroorzaken elkaar.’ Dinsdag 14 juni wordt een eerste proeve gelezen in de Rotterdamse Schouwburg, in het kader van Het is een tekst in wording, veel kan ik er nog niet over zeggen. Wel dat De Correspondent binnenkort schrijvers en denkers gaat uitnodigen om maandelijks een bijdrage te leveren.

'Niks is ooit wat het geweest is. Dingen worden altijd achteraf pas wat ze geweest zijn’

3. Haar moeder overleed toen De Wit zestien jaar oud was. Schrijven is wat haar bij elkaar houdt, vertelt ze. En ze herinnert zich de herder die ze ooit ontmoette: hij was mank en blind. Hoe kan je dan de kudde bij elkaar houden? De man antwoordde: ‘Het is andersom. Het zijn de schapen die mij bij elkaar houden.’

4. Het gesprek vindt plaats in het huis van een toneelgezelschap in Antwerpen. Rebekka de Wit is er kind aan huis, ze studeerde woordkunst in deze stad. In een essay over Antwerpen schreef ze: ‘Niks is ooit wat het geweest is. Dingen worden altijd achteraf pas wat ze geweest zijn.’ Ze had toen het gevoel dat alles steeds op het punt stond om te beginnen. Maar toen ze de stad achter zich liet, had ze weer het idee dat er nooit iets was gebeurd. Misschien moet je, als je wilt leven in het hier en nu, tussen belofte en spijt achteraf, wel de moed hebben ‘om niemand te Ook dat lijkt haaks op deze tijd te staan.

5. De Wit is domineesdochter. Vaak voert ze ingewikkelde gesprekken over religie, om het gat te dichten tussen de wereld van haar vader en die van haar atheïstische vrienden. In haar boek eert ze hem met deze opdracht: ‘Even onuitsprekelijke dank gaat uit naar mijn vader, die door zijn karakter, intelligentie en onuitputtelijke woordenschat mij een moedertaal heeft gegeven waarin ik kan wonen.’

Verder luisteren?

De liefde veranderde alles voor schrijver Ilja Leonard Pfeijffer (inclusief zijn drankgebruik) De gelauwerde schrijver Ilja Leonard Pfeijffer (Rijswijk, 1968) heeft altijd een problematische relatie onderhouden met de werkelijkheid. In zijn nieuwe vuistdikke boek, Brieven uit Genua, is er geen ontsnappen aan: hij beschrijft nauwgezet de werkelijkheid van zijn eigen leven. Dat mondt uit in een ode aan de liefde en het leven. Luister hier het interview terug Luisteren: Hoe Frank Westerman met woorden terroristen te lijf wil gaan Frank Westerman geldt als een van onze beste onderzoeksjournalisten. In zijn nieuwste boek, Een woord een woord, behandelt hij indringende en urgente vragen over de omgang met terreur. Anders gezegd: hoever reikt de beschaving? Luister het interview hier terug Luisteren: Volgens deze dichteres geeft de dood het leven glans Maud Vanhauwaert (Veurne, 1984) is niet alleen dichter, maar ook performer. Haar tweede bundel, Wij zijn evenwijdig_ Raken elkaar in het oneindige oogt als een reeks willekeurige observaties, maar gaat uiteindelijk over leven en dood. Wat wil ze daarover vertellen? Luister het interview hier terug