Onder dit systeemplafond leren werkloze 50-plussers ‘zichzelf verkopen’

Het bestond. Op de UWV Inspiratiedag in het AFAS Stadion van voetbalclub AZ in Alkmaar waren er die in de Kees Kist Lounge omhoogkeken en hardop terugverlangden naar een bestaan onder een systeemplafond.

In de tot ‘inspiratieplein’ omgetoverde ruimte konden werkgevers (geel stickertje op de borst) en werkloze vijftigplussers (wit stickertje op de borst) ongedwongen met elkaar netwerken.

‘Weet je voor wie ik heel veel respect heb?’ zei een kalende man. ‘Voor Hans van Breukelen. Die heeft heel veel meegemaakt.’

De peptalk van Hans van Breukelen

De ex-keeper van FC Utrecht, Nottingham Forest en PSV had de werkloze ouderen die ochtend voorgehouden dat ze niet bij de pakken moesten neerzitten omdat ‘alles’ nog mogelijk was. ’s Middags bewerkte hij de werkgevers met een peptalk, waarvan je van alles kon vinden maar niet dat hij niet vermakelijk was.

Hij vertelde allereerst over zijn oudste zoon Kjeld, die nooit zijn kamer opruimde. ‘Die heb ik met een gedicht teruggepakt met Sinterklaas. ‘Kjeld,’ schreef ik, ‘je kamer is een vuilnisbjelt’.’

‘Het zit tussen de oortjes, mensen’

Toen iedereen uitgelachen was, schreeuwde Van Breukelen dat deze aanpak verkeerd was geweest.

‘Je moet je nooit kwaad maken om iets waar je je aan ergert. Ik had hem het voorland moeten schetsen van een opgeruimde kamer.’

Achter hem verscheen op een groot scherm de tekst: ‘Winnen is een keuze!’

Hans van Breukelen verloor zichzelf nu in voorbeelden, waaronder een gesprek met zijn voormalige ploeggenoot Jaap Stam, dat ergens begin jaren negentig op het trainingscomplex van PSV had plaatsgevonden.

Van Breukelen: ‘Is winnen een keuze, Japie?’

Stam: ‘Ja Breukie, je kunt voor winnen kiezen. Bij mij zit winnen in het bloed.’

Van Breukelen: ‘Dan heb je er dus niet voor gekozen!’

Om die grap werd hard gelachen.

Van Breukelen: ‘Winnen is keuze. EK-finale 1988: ge-wel-dig! WK 1990, zelfde opstelling: dramaaa! Het zit tussen de oortjes, mensen. De coach moet zijn mensen motiveren. U komt straks in een zaal met Dirk Kuyts, dat zijn harde werkers. Van zo’n speler kunt u er wel vijf in uw team gebruiken.’

Van Breukelen ging nu zijn favoriete nummer van zijn zelfgebrande cd laten horen. Daarop stonden zeven nummers die hij allemaal woord voor woord kon meezingen. Nu: ‘Simply the best’ van Tina Turner.

De zaal was los nu, net als Van Breukelen.

Nadat hij was uitgezongen, ging hij een gesprek aan met zichzelf. ‘Ben ik goed in ict? – Nee! Ben ik gemotiveerd om de beste te worden? – Jaaa! Heb ik een goed netwerk? – Ja!’

Daarna: ‘Weet je waar ik een hekel aan heb binnen een organisatie? Aan mensen die ik ‘mee-jankers’ noem. Dat zijn mensen die altijd zeggen dat iets niet kan. En wat gebeurt er als het uiteindelijk een keer misgaat? Wat zeggen die mee-jankers dan?’

De zaal met werkgevers: ‘Zie je wel!’

Van Breukelen, met gebalde vuist: ‘Doet u mij een plezier en selecteer op het inspiratieplein straks zo’n Dirk Kuyt. U zult er nog veel plezier aan beleven.’

De workshop ‘jezelf verkopen’

In de Georg Kessler Lounge liep de workshop ‘jezelf verkopen’ voor werkloze vijftigplussers inmiddels uit.

‘Jullie kunnen zo veel, jullie zijn zo bijzonder, ontdek het talent in jezelf!’ hield een trainer ze voor. ‘Ik ga hier niet weg voordat iedereen voor zichzelf een uniek pluspunt heeft genoteerd. Iets waarmee je zo’n werkgever op het inspiratieplein straks meteen de ogen uitsteekt. Je krijgt maar één kans.’

Er waren er die het wel probeerden, maar bij wie niets te binnen schoot. De rest druppelde één voor één naar buiten. Bij de deur werd hun ‘unique selling point’ bekeken en gekeurd door de trainer. ‘Jij weet niets? Maar je wilt wel weer aan de bak? Volgens mij ben je dan een enorme teamkanjer meid!’

Bij het weggaan deelde een medewerkster van het UWV complimenten uit aan de werkloze vijftigplussers. Ze keek de mensen eerst recht in de ogen en drukte ze stickers op de kleding met teksten als ‘Je straalt van enthousiasme.’ Dat kreeg ik tenminste op mijn colbert gedrukt.

Buiten het feit dat ik het niet zo leuk vond om te worden aangezien voor een werkloze vijftigplusser, was het ook feitelijk onjuist: ik straalde niet van enthousiasme.

Zij: ‘Jammer dan. Heb ik het verkeerd gezien.’

Ik trof een man, een beveiliger die zich had laten omscholen, die maar liefst vijf keer was bestickerd.

‘Blaasontsteking,’ zei hij. ‘Ik moest een paar keer naar de wc en dan passeerde ik haar weer. Pats, weer een sticker.’

Daarna: ‘Ik heb vijf stickers, maar geen baan.’

Een heel gezellige netwerkborrel

Bij de werkgevers werd ondertussen Mario Bierkens voor de groep gegooid. Hij bracht de ‘workshop personeelsbeleid 3.0’ en bleef ook hangen in voetbalmetaforen.

‘Ik neem aan dat u enorme voetballiefhebbers bent? Dat zijn de meeste werkgevers, ha-ha-ha. Vorig jaar de Champions League Finale, Barcelona-Juventus. Weet je wie daar de beste spelers waren? Xavi bij Barcelona en Pierlo bij Juventus, toevallig ook de oudste spelers op het veld!’

De finale van dit jaar had hij nog niet geanalyseerd, maar daar ging het ook niet om. ‘Gaat u naar boven, naar het inspiratieplein en kiest u zo’n gouwe ouwe. Ze staan te trappelen!’

‘Wie van jullie is Dirk Kuyt?’

Dat was overdreven, ze stonden. Onder het systeemplafond, met in de hand een biertje of wijntje. Er waren die zich gratis lieten fotograferen door ‘congresfotograaf.nl,’ de meesten staarden voor zich uit. Een werkgever, hij zat in de software, liep naar een groepje toe en vroeg: ‘Wie van jullie is Dirk Kuyt?’

Een UWV-medewerker die het zag, kwam zeggen dat hij dat dus een ontzettend leuke manier van contact maken vond.

‘Ik zie een heel gezellige netwerkborrel.’

Ik keek naar mijn colbert, daarop zat een sticker waarop stond dat ik straalde van enthousiasme.