Luisteren: Deze jonge dichter houdt het smeulende vuur van het marxisme brandende

Er zijn vijf redenen om te luisteren naar het gesprek met Frank Keizer (Leeuwarden, 1987).

1. Zijn debuut Onder normale omstandigheden is uitgesproken politiek van toon. Het gaat direct in op de gevolgen van de flexibilisering. Onze samenleving valt uiteen in individuen in de greep van onzekerheid, meent Keizer. Allemaal o zo zelfstandige werknemers die zichzelf hebben leren uitbuiten. Maar wat hebben zij gemeen en hoe zouden ze zichzelf kunnen organiseren? Onder normale omstandigheden is een poëtisch portret van het precariaat, van binnenuit.

2. Piet Gerbrandy schreef in een bespreking: ‘In vijf gitzwarte reeksen bepaalt Keizer zijn positie in een wereld die hem absoluut niet bevalt, maar waarin hij nu eenmaal zijn weg moet zien te vinden.’ Keizer mag dan de politieke theorie niet schuwen, hij is dichter genoeg om zijn visie te verpakken in een poëtische taal die zindert van de ambiguïteiten en waarin alles op losse schroeven staat. ‘Kom op dan Asscher / laat me je grote maatschappij zien / dan laat ik mijzelf los / in je globale stad / met mijn vrienden die mijn vreemden zijn / en gaan we schuifelen tussen de scherven.’ Op mijn verzoek leest Keizer een flink aantal van zijn gedichten voor (gezeten aan de oever van het IJ, omgeven door het geluid van de bedrijvige stad).

Allemaal o zo zelfstandige werknemers die zichzelf hebben leren uitbuiten

3. Ook in zijn persoonlijke leven werd hij geconfronteerd met een crisis. Hij werkte als zelfstandige voor een uitgeverij, maar verdiende amper geld. Hij maakte zinvolle boeken over de politieke ontwikkelingen van onze tijd, tot hij moest constateren dat hij bezig was zichzelf volledig uit te buiten. Zo gaat het dus, constateerde hij achteraf: het kapitalisme houdt iedereen doelbewust in de greep van de onzekerheid, met als gevolg dat we geen scheiding meer kunnen maken tussen werk en leven. We hebben de fabriek mee naar huis genomen.

4. Dit gesprek past binnen de serie die gastcorrespondent Roel Griffioen voor De Correspondent schrijft over bestaansonzekerheid.

5. Hij eert zijn grote voorbeeld Herman Gorter. Begonnen als impressionistisch dichter, ontpopte die zich later als hartstochtelijk pleitbezorger van het ‘warme’ marxisme. In Keizers woorden: ‘Prachtige poëzie van het wegstervende evenement / heb je geschreven.’ Een eeuw later probeert de jonge dichter het vuur brandende te houden.

Lees ook: