Dit is geen recensie, maar ik wijs jullie graag op de wonderschoon weergegeven waternatuur in de nieuwste animatiefilm van Nederlander Michaël Dudok de Wit. Een man spoelt aan op een tropisch eiland. Hij wil naar huis, maar dat lukt niet. Er is iets dat hem stopt. Een rode schildpad.
The Red Turtle gooide eerder dit jaar al hoge ogen op het Filmfestival van Cannes en draait nu in de bioscoop. Animator Dudok de Wit is bekend van Father and Daughter (2000) en The Monk and the Fish (1994) – beide verhalen waarin water een belangrijke rol speelt (bekijk ze hieronder).
Zou de zee al zo mooi getekend zijn sinds ‘De grote golf van Kanagawa’ door Katsushika Hokusai? Het is niet raar als die eer naar Dudok de Wit gaat. In de onlangs uitgezonden Vpro-documentaire ‘Het verlangen van Michaël Dudok de Wit’ zien we hem op het strand de branding filmen en thuis achter de pc genieten van de dikke schaduwrand van aanspoelend zeewater. ‘Oog voor detail’ is in Dudok de Wits geval een understatement.
Dus is het misschien ook niet raar dat ik als een blok gevallen ben voor juist zo’n detail uit de film: de krabjes. NRC’s filmrecensent Coen van Zwol omschreef de opgevoerde schares krabben als ‘een soort Grieks koor annex comic relief’.
De aangespoelde man voelt verlangen, schuld, frustratie, onmacht, liefde en geluk – de krabjes slaan het allemaal gade. Soms varen ze even mee op een vlot dat altijd wel weer zinkt. Dan verwelkomen ze de man als hij terugzwemt naar de kust. Ze onderzoeken hem als hij slaapt, of dribbelen om hem heen met bamboeblaadjes, stukjes fruit en dode vis. En altijd weer dat parmantige zijwaartse loopje.
Blijkt dat ze echte krabjes niet veel ontlopen. Hier wat beeld.
/dc-useruploads-images/a64e7d7b05b34185afe055b51fc874ef.png)