Wat als Europa echt overstroomt in 2060? Deze schrijfster laat zien wat er dan gebeurt

Er zijn zeker vijf redenen om te luisteren naar Isabel Hoving (Amsterdam, 1955).

1. Waar Isabel Hoving zich al niet mee bezig heeft gehouden. Caraïbische literatuur, klimaatactie, gender, diversiteit, gametheorie, jeugdliteratuur, vrouwenemancipatie en ga zo maar door. Voor haar is het vanzelfsprekend: alles hangt met alles samen. En altijd wordt Hoving gedreven door een onuitputtelijke nieuwsgierigheid naar het andere verhaal. Van groepen mensen die je nooit hoort bijvoorbeeld.

2. Vorig jaar verscheen De een na laatste dood van het meisje Capone. Een sprankelend en voortrazend jeugdboek dat zich afspeelt in 2099. De aangekondigde grote overstromingen zijn echt gekomen. Europa staat onder water, de plasticsoep groeit nog steeds en de vraag is: hoe te overleven? Ze schreef het boek uit verzet tegen een al te gemakkelijk cultuurpessimisme, tegen de neiging om vooral achterom te kijken en terug te verlangen naar vroeger. De sleutelzin: ‘Het enige wat ik wist is dat alles altijd anders ging dan je verwachtte.’

Europa staat onder water, de plasticsoep groeit nog steeds en de vraag is: hoe te overleven?

3. Ze noemt onze tijd fascinerend én moeilijk. Fascinerend vanwege de razende ontwikkelingen in wetenschap en techniek. Moeilijk vanwege de vervlechting van verschillende crises waar onze politici en economen niet mee om kunnen gaan. Met name de combinatie van de milieucrisis (die leidt tot droogte, overstromingen en armoede) en etnische spanningen, betekent volgens haar een enorm kruitvat. En toch gelooft ze niet in de apocalyps.

4. Recent schreven correspondenten Lynn Berger en Anoek Nuyens een serie artikelen over het posthumanisme. Door technologische vooruitgang en een wezenlijk andere omgang met de natuur, verdwijnt de mens uit het centrum van de wereld. Isabel Hoving heeft affiniteit met deze stroming van denken, die draait rond de fundamentele verbondenheid met alles wat ons omringt en gaat er in het interview uitgebreid op in.

5. Ze heeft - opmerkelijk genoeg - een haat-liefdeverhouding met verhalen. Aan de ene kant zijn verhalen onontbeerlijk voor de mens om te overleven. Zonder verhalen hebben we geen identiteit, geen middelen om ons te verstaan met de wereld die chaotisch en gevaarlijk is. Aan de andere kant is elk verhaal ook een beperking van je wereldbeeld, meent Hoving. Dus pleit ze ervoor verhalen op te bouwen en ook telkens weer af te breken. Zodat we openstaan voor al die verhalen die nog nooit gehoord zijn.

Meer weten?