Interview

Luisteren: Deze harpist wil alle grenzen opheffen in de muziek

Lex Bohlmeijer
Correspondent Goede gesprekken
Remy van Kesteren. Foto: Jaap Vork (voor De Correspondent)

Remy van Kesteren (Zeist, 1989) kreeg dit jaar de Nederlandse Muziekprijs, de hoogste onderscheiding voor een klassiek geschoold musicus. Hij deed (kort) mee aan Wie is de mol?, bracht een cd uit waarop hij zich voor het eerst als componist laat gelden, en organiseerde voor de vierde keer zijn eigen harpfestival. Een gesprek met een harpist op zoek naar vrijheid.

Er zijn zeker vijf redenen om te luisteren naar het gesprek met Remy van Kesteren.

  1. Meer dan honderd harpisten van over de hele wereld strijken dit weekend neer in Er zitten geweldenaars bij die alles kunnen op hun instrument en artiesten van zeer verschillende pluimage. Als ze maar hart, hoofd of buik aanspreken. En het liefst alledrie. In de festivalkrant schrijft Van Kesteren: ‘In muziek bestaan geen grenzen. Geen landen, geen talen, geen wachters. [...] Muziek is vrijheid. [...] Wat dat betreft kan de wereld nog veel van de muziek leren.’
  2. Hij kreeg dit jaar de en behoort daarmee tot het exclusieve gezelschap van ongeveer dertig winnaars die tot de top behoren. Het is de hoogste onderscheiding voor een klassieke musicus in Nederland. Het geval wil dat Van Kesteren juist ook bezig is zich uit het keurslijf van de klassieke muziek te bevrijden. Hij is de hokjesgeest zat: weg met de grenzen tussen genres. Van het zeer eerbiedwaardige klassieke label Deutsche Grammophon kreeg hij de vrije hand bij het maken van een cd. Het resultaat, laat een ontketende harpist horen.
  3. Verschillende ervaringen helpen Van Kesteren bij zijn zoektocht naar de vrijheid. Tijdens een concours in Parijs, hij was nog student, speelde hij een eigen bewerking van Bach. De voltallige jury viel na de eerste ronde over hem heen: hoe hij het in zijn hoofd haalde om zo vrij om te gaan met het heilige werk van de grote meester. In het Musée d’Orsay hervond de jonge harpist zich. Hij zag een tentoonstelling rond Manets Déjeuner sur l’herbe. In de zaal ernaast hing werk van Picasso. Eindeloze en eigenzinnige variaties op het befaamde doek. De schilder gaf hem de moed om op zijn eigen weg door te gaan.
  4. Nog belangrijker wellicht is de ontmoeting met Isabelle Moretti, internationaal gewaardeerd harpdocente. Hij had er jaren naartoe geleefd. Toen hij eindelijk bij haar in de leskamer zat op het imposante conservatorium van Parijs, kreeg hij de kans om niet meer dan vijf noten te spelen. De les heeft zijn leven veranderd.
  5. De nieuwe muziek van Remy van Kesteren is doortrokken van melancholie; dat is wat er vanzelf naar boven komt als aan het einde van de dag alles stilvalt. Het zijn met name de vluchtelingen die hem niet loslaten. Onlangs bezocht hij een AZC, op zoek naar musici om samen te spelen. Een jonge Syrische vroeg hem op de man af, en met een ondertoon van woede: wil je spelen met muzikanten of met vluchtelingen? Toen de jongen begon te spelen, was het alsof hij verdween in zijn muziek.

Meer luisteren?