Was het nodig om CPB-medewerkers bij naam te noemen?

In mijn artikel van vandaag beschrijf ik een anekdote met CPB-medewerker Rob Euwals. Ik had hem gebeld met een paar vragen over de doorrekeningen van het CPB (specifiek: over de effecten van het verlagen van arbeidsongeschiktheidsuitkeringen op de werkgelegenheid).

In dat gesprek gaf hij toe dat het CPB ‘waarschijnlijk’ van plan was dat anders door te gaan rekenen. Ergens in het midden van het gesprek stelde hij plotseling dat dit een gesprek voor ‘de achtergrond’ was. Daar ging ik niet mee akkoord, dus toen was het gesprek afgelopen.

Ik besloot de CPB-medewerker bij naam te noemen in het stuk. De persvoorlichter van het CPB had mij gevraagd dat niet te doen. In de reacties onder mijn stuk vroeg een Correspondentlid zich af of dit wel ‘journalistiek zuiver’ was. En op Twitter schreef econoom Ronald Dekker dat hij het ‘onnodig en niet productief’ vond.

Dus waarom heb ik zijn naam toch gebruikt? Ten eerste, volgens elke journalistieke code is een gesprek met een journalist on the record, tenzij anders aangegeven. Ik heb mijzelf kenbaar gemaakt als journalist, dus dan weet je dat ik je kan citeren.

Ten tweede, ik vind dat er zwaarwegende redenen moeten zijn om iemand anoniem op te voeren. Die zijn er mijns inziens niet. Een CPB-medewerker is geen politieke dissident in een dictatuur, hij is, nou ja, een medewerker bij het Centraal Planbureau.

Wat ik wel hoop dat lezers begrijpen (en wat ik misschien niet goed heb opgeschreven): Rob Euwals doet hier niks fout. Ik geef hem een lijst met nieuw onderzoek, hij erkent dat hij daar nog niet naar heeft gekeken.

Eigenlijk is dat precies wat je als wetenschapper behoort te doen, maar wat voor het CPB -zo vlak nadat ze verkiezingsprogramma’s hebben doorgerekend- misschien niet zo handig uitkomt.

Daar komt bij: het CPB heeft te kampen met bezuinigingen. Het doorrekenen van verkiezingsprogramma’s is enorm veel werk.

Het probleem is niet de individuele CPB-medewerker, het probleem is de taak die het CPB zichzelf heeft gesteld. Je kunt niet de werkgelegenheid over tien jaar becijferen zonder enorme betwistbare aannames te doen.