Luisteren: Een ongemakkelijk gesprek over racisme (of: waarom kleurenblindheid geen optie is)
Racisme is springlevend. En wij – twee witte mannen – hebben daar dikwijls een blinde vlek voor. Daarom vroegen we cultureel antropoloog en correspondent Sinan Çankaya om uit te leggen hoe we het gesprek daarover beter zouden kunnen voeren.
Een kleine vijf jaar geleden schreef Rutger Bregman nog een column waarin hij betoogde dat het geneuzel over Zwarte Piet maar eens voorbij moest zijn. Ik citeer: ‘Wij doen niet aan racisme en moeten het ons niet laten aanpraten door Amerikaanse zenuwlijders.’
Rutger schaamt zich daar nu diep voor (iets waar hij eerder een column en een essay over schreef). Want als er íets in de afgelopen jaren is gebleken, dan is het dat racisme springlevend is. En dat wij – twee waanzinnig witte mannen – daar dikwijls een blinde vlek voor hebben.
Daarom dit keer een gesprek over racisme met cultureel antropoloog en correspondent Microrevoluties Sinan Çankaya.
Zomaar wat onderwerpen die voorbijkomen:
- Sinans onderzoek naar etnisch profileren en het racisme bij de politie.
- Waarom is het zo moeilijk en ongemakkelijk om over racisme te praten?
- Het belang van microrevoluties: als je wil dat er iets verandert, moet je soms even onaardig zijn.
- Moeten we vooral economische klasse of etniciteit benadrukken? Of zouden we die tegenstelling juist moeten overstijgen?
- De slotslom: kleurenblindheid is geen optie.