Podcast: Wat zeggen de boeken van Robert Anker over onszelf?

Robert Anker was wat mij betreft een van de beste romanschrijvers van Nederland. Hij bouwde gestaag aan een indrukwekkend oeuvre. Met haast achteloos gemak wist hij tot in de finesses herkenbare werelden op te roepen.

Of het nu ging om theater (Een soort Engeland, Libris Literatuurprijs 2002), het onderwijs en de multiculturele samenleving (Hajar en Daan, 2004), of de Afrikaanse jungle (Oorlogshond, 2011). Deze vrijdag werd bekend dat hij is overleden, net nu zijn laatste boek In de wereld verscheen.

Hij had een zeer scherp gevoel voor de manier waarop mensen praten in deze tijd, voor het modieuze van de dingen die ze zeggen en denken

In zijn boeken zit iets waardoor je tijdens het lezen op je hoede blijft. Dat zit ’m vooral in het taalgebruik. Hij had een zeer scherp gevoel voor de manier waarop mensen praten in deze tijd, voor het modieuze van de dingen die ze zeggen en denken. Na verloop van tijd ontkom je niet aan de vraag: Hoe zuiver is dit? Hoe authentiek zijn deze mensen, die je tot in hun zielenroerselen vertrouwd zijn geworden?

In zijn voorlaatste roman Schuim deed hij het weer.  Misschien iets minder baldadig, maar zeker niet minder spannend. Vanaf het begin word je met een sleepboot de Rotterdamse haven en daarmee het verhaal ingesleurd, waarin drie karakters de hoofdrollen vertolken: een grote ondernemer, een van zijn geloof gevallen dominee en een begaafde violiste.

Wat vond Anker eigenlijk zelf van de personages die hij heeft gecreëerd? Wat zeggen die over hem en over Nederland? Ik was benieuwd naar de intenties van de auteur, en ontdekte toen ik hem even geleden sprak een schrijver die zich liet leiden door zijn intuïtie.