Ik ga een maand mijn leven loggen. Want wat voor verledens maken we straks?
Hoe geven we herinneringen vorm? Dat kan met foto’s, een dagboek of een app. Ik ga de komende maand nieuwe manieren van loggen proberen. Welke vormen van herinneringen opslaan vinden jullie interessant, en waarom?
Mijn vroegste herinneringen worden grotendeels bepaald door de fotoalbums die bij mijn ouders de bovenste plank van de boekenkast innemen. Mijn jeugd komt eruit tevoorschijn als een lange, zonnige reeks vakantie- en feestdagen. De bijschriften zijn kort, omdat mijn vader pas een tijd later - als de negatieven eindelijk ontwikkeld waren - aan het inplakken toekwam. Wat hij niet fotografeerde of selecteerde voor het album, herinner ik me nauwelijks meer.
Hoe geven we herinneringen vorm? Een van mijn zussen gebruikt een app die haar dagelijks op zomaar een moment de opdracht geeft een foto te nemen - ook in de supermarkt of bij de afwas. Het levert een heel ander beeld op. Net zoals de tactiek om niets meer bewust op te slaan, omdat ‘alles toch op Facebook staat.’ De ‘herinneringen’ die Facebook automatisch genereert, tonen bij de meesten weer een ander verleden: de geschiedenis van je imago.
Zelf houd ik een dagboek bij. De enige keer dat ik dat teruglas, viel me op hoe groot de afstand is tussen de plaatjes in mijn hoofd - van plekken, objecten, de details van een houding of gezicht - en het beeld dat uit de dagboeken tevoorschijn komt. Die plaatjes gaan nauwelijks over wat ik deed of waar ik was, maar vertellen de onderstroom van mijn dagen: de thema’s die me destijds bezighielden.
Foto’s uit dezelfde tijd tonen weer een heel ander beeld: de zonnigste plaatjes kunnen samenvallen met de somberste dagboekperiodes. Dat ligt ook aan de vorm: foto’s neem je met mooi weer, wegkruipen met een schriftje doe je als het regent.
Dat deed me realiseren hoeveel verschillende verledens elk mens heeft. En hoezeer de keuze voor een bepaald medium om je herinneringen in op te slaan, de inhoud van je verleden bepaalt, zonder dat je je daar per se bewust van bent.
En de keuzemogelijkheden groeien razendsnel. Denk aan ‘lifelogging’: je horloge of smartphone die automatisch foto’s of geluidsopnamen maakt, volautomatische compilaties. Een digitaal babyboek. Of apps waarin je je bezigheden en stemming bijhoudt en becijfert.
De komende maand wil ik mijn ouderwetse schriftje verruilen voor nieuwe vormen van herinneringen opslaan, op zoek naar een antwoord op de vraag: wat voor verledens maken we straks?
Mijn vorige verhalen:
Komt een land bij de dokter
Michelle van TongerlooAls straatarts ziet Michelle van Tongerloo dagelijks hoe ingewikkeld helpen is geworden. In haar boek Komt een land bij de dokter laat ze zien hoe het beter kan.
