‘Mind-bogglingly stupid,’ vond visserijbioloog Ray Hilborn de ideeën van marien ecoloog Boris Worm. Worm zei dat alle vis in zee tegen 2048 op zou zijn als ‘dit zo doorging.’ Een media-oorlog volgde.
De onmin tussen Hilborn en Worm uit 2006 is binnen de viswetenschap vrij legendarisch. Ze is eveneens exemplarisch voor hoe totaal anders visserijbiologen en marien ecologen dezelfde viskwesties soms bezien.
Waar de één focust op visserijopbrengst – op voedsel en geld voor mensen – ziet de ander vooral ecosystemen: het geheel aan levende populaties en hoe soorten in zee interacteren (lees: elkaar opeten) – dus alles behalve het menselijk belang.
Pers meette het al dan niet einde der vis breed uit. De antagonisten troffen elkaar tijdens een radio-uitzending. Maar Hilborn vond Worm onvermoed redelijk en was geïntrigeerd. Hoe kon die redelijke ander er zulke bizar onredelijke ideeën op nahouden?
Tegen alle verwachtingen in startten ze samen een onderzoek. Hun vragen: Hoe staat het er écht voor met alle vis? Is goed visserijbeheer mogelijk? En hoe moet dat er dan uitzien? In de onderstaande drie filmpjes zet Hilborn hun conclusies uiteen. Het is een verhelderend overzicht.
Op de vraag ‘waarom herstellen sommige visserijen zich wel en andere niet?’ zegt hij bijvoorbeeld: ‘Er is niet één wondermiddel. Er is niet zoiets simpels als een visquotum of zeereservaat dat sowieso leidt tot succes. Elke keer dat we de kwaliteit van visserijen zagen verbeteren, was dat door de aanwezigheid van een sterke centrale overheid die een hele reeks maatregelen kon implementeren.’
Sterke overheden zijn dus essentieel. Verder moeten we ons volgens Hilborn vooral dit realiseren: ‘Als je veel vis uit zee haalt, neemt de vis in zee af. Zo simpel is het. Willen vissen én de oceaan intact laten, gaan gewoonweg niet samen.’
Dé hamvraag is dan: hoeveel vis hebben we nu echt nodig?
/dc-useruploads-images/a64e7d7b05b34185afe055b51fc874ef.png)