Zelfredzaamheid bestaat niet, zelfverrijking wel (zeker op het ministerie van Justitie)
Als je mij toch een jaar geleden had verteld dat ik twee artikelen zou schrijven over boetes voor onverzekerd rijden… Goed, ik ben dus nog een keer bezig met het onderwerp. Deze keer iets meer over de politieke besluitvorming.
In 2011 kwam er namelijk een nieuwe wet, waarbij de overheid vaker hogere bekeuringen ging uitdelen voor onverzekerd rijden. De RDW (Rijksdienst voor Wegverkeer) deed elke vier maanden een check: staat een voertuig in het kentekenregister, maar niet in het verzekeringsregister? Hop! Een boete uit naam van ambtenaar ‘404040’ (dat klinkt als een computer, want dat is een computer). Vlak voor de wetswijziging stuurde de overheid nog zo’n 50.000 bekeuringen, in 2012 waren dat er bijna 400.000.
Tussen 2011 en 2015 leverde dat de overheid meer dan een half miljard euro aan bekeuringen op. Op papier is het aantal onverzekerde voertuigen sinds de invoering van de wet geslonken van 200.000 naar 50.000. Maar toch heeft de wet nauwelijks invloed gehad op het aantal ongelukken met onverzekerde voertuigen.
Rara, hoe kan dat?
Nou ja, dat en meer, daar gaat mijn komende artikel over.
Redzaamheid, schmedzaamheid
Ondertussen schreef de Wetenschappelijke Raad voor Regeringsbeleid deze week een interessant rapport over ‘zelfredzaamheid.’ Een belangrijk onderwerp merk ik ook in mijn eigen onderzoek. Het economisch leven wordt namelijk steeds complexer en veel mensen kunnen dat niet aan.
De Nationale Ombudsman berekende een paar jaar geleden nog dat een alleenstaande ouder met twee schoolgaande kinderen, een deeltijdbaan, een aanvullende bijstandsuitkering en een huurwoning, ten minste twaalf verschillende inkomstenbronnen heeft van acht verschillende instanties. Daarvoor moeten achttien verschillende formulieren ingevuld worden en ontvangt het gezin tachtig verschillende betalingen per jaar. Vul je die formulieren verkeerd in, dan kon je weleens van fraude beticht worden en het hele bedrag plus boete moeten terugbetalen.
‘Er bestaat een behoorlijk verschil tussen wat van burgers wordt verwacht en wat zij daadwerkelijk aankunnen,’ concludeert de WRR dan ook.
Dat is ook iets wat ik steeds tegenkom in mijn eigen onderzoek naar de schuldenindustrie.
Het is vaak hetzelfde verhaal. Een periode van stress - echtscheiding, ontslag, ziekte - maakt dat iemand niks meer doet. Schulden ontstaan, aanmaningsbrieven komen, deurwaarders bellen, de stress groeit en zes maanden later ligt er ergens in huis een vuilniszak vol ongeopende post. En dan is het te laat.
Grafstenen lichten
Dan, een prachtige onthulling van mijn voormalig werkgever Follow the Money (FTM) over VVD-partijvoorzitter Henry Keizer. Het verhaal in een notendop: de VVD-partijvoorzitter wist hoogbejaarde leden van een crematievereniging te overtuigen hun vereniging - door de accountant gewaardeerd op 31 miljoen euro - aan hem te verkopen voor het bescheiden bedrag van 500.000 euro.
Henry Keizer kennen we overigens nog uit een uitzending van HUMAN, waarin hij zei dat integriteit net zoiets is als zwanger zijn. ‘Je bent het of je bent het niet.’
Oei, oei, oei.
Dat mag niet zonder gevolgen blijven als je het mij vraagt. Maar als ik nu al kijk naar hoe andere media dit oppakken, dan vrees ik het ergste. Neem alleen al zo’n Volkskrant-kop: ‘VVD-praeses Henry Keizer ontkent zelfverrijking met uitvaartorganisatie.’ Vervolgens gaat de krant een reactie ophalen bij Keizer, die vindt het natuurlijk allemaal onzin en zegt dat hij een ‘100 procent schoon geweten’ heeft.
Dat zal allemaal wel. Maar de vraag is natuurlijk: wie heeft er gelijk? Henry Keizer werpt in zijn reactie in de Volkskrant een rookgordijn op met een vaag verhaal over schulden die hij heeft overgenomen. Uit de jaarrekening blijkt dat dit gewoon een onzinverklaring is. Als leek snap je dat waarschijnlijk niet. Daarom zou de Volkskrant dat best even duidelijk mogen maken.
Maar dat doet ze dus niet, het is Follow the Money zegt X, Henry Keizer zegt Y, de Volkskrant zegt X en Y.
Dit zijn momenten waarop de GeenStijl-kop eigenlijk meer de lading dekt.
Ik word daar dus knettergek van, dat soort meningen-verschillen-over-vorm-van-aarde-journalistiek. Deze week nog zo’n voorbeeld (alweer de Volkskrant). Dit soort alinea’s: ‘In een artikel voor de economensite Me Judice betoogden de hoogleraren Wiemer Salverda en Bas van Bavel recentelijk dat de vermogensongelijkheid veel groter is dan uit de CBS-cijfers blijkt. Het CBS zou aan ‘wensdenken’ doen door Nederland voor te stellen als ‘een gelijk landje’. Volgens CBS-hoofdeconoom Van Mulligen klopt het verwijt van ‘wensdenken’ niet.’
Wat moet een lezer daar nou weer mee? Zoek dan uit wie er gelijk heeft! (Hier een artikel van mijn hand over het meten van inkomensongelijkheid.)
Muzikale tips
Heden ten dage kunnen jongelui van overal ter wereld muziek vervaardigen op hun zolderkamer en deze tentoonspreiden op het wereldwijde web.
Drummer Louis Cole is zo’n jongeman. Ik ken hem nog van een jaar of vijf geleden. Toen maakte hij zelf muziek. Dit liedje bijvoorbeeld. Lief, lekker zweverig - tof.
Daarna had hij een band, Knower, waar hij dit soort gekkigheid mee maakte. Zeg maar: het lijflied van collega’s Maurits en Dimitri (koop dat boek).
En nu blaast hij weer dit soort curieuze fonk de wereld in. Lekkah!
