Verzameling 8: Obama en de selfish selfies

Iedereen wil zijn hand schudden. Of anders wel oogcontact maken, al is het voor een paar seconden. Hij heeft dan ook een sterrenstatus. Hiervoor zijn ze vroeg opgestaan en houden ze al urenlang een plekje bezet. De kans dat ze aan de beurt komen is klein, er staan nog veel meer mensen te popelen. Wie het hardst roept en het wildst zwaait, wordt misschien gezien. 

Dit moment van zwaaien en schreeuwen is gunstig voor iedereen. Het publiek wil een glimp opvangen van de beroemdheid. Zij maken zijn rol als president mogelijk. Herkenning is erkenning. 

En Pete Souza de Witte Huis-fotograaf? Die wil de president steeds weer van zijn beste kant laten zien. En daarmee laat hij ook andere dingen zien. Ontwikkelingen in de fotografie. Zoals: de selfie als ontmoeting. 

Een foto is een honderdste seconde van de werkelijkheid. Hoelang zal het moment op de foto hierboven hebben geduurd? Obama is zo ver voorover gebogen, dat hij zich lijkt te hebben omgedraaid. Hij heeft nog ruimte om naar voren te lopen, maar misschien moet hij door. 

En de vrouw in de blauwe jas, heeft zij de hand van Obama al geschud?

En de vrouw in de blauwe jas, heeft zij de hand van Obama al geschud? Heeft ze haar handen daarom alweer gevouwen? Of wordt zij gepasseerd door een jongen op de tweede rij, die nog harder zijn best doet de aandacht van de president te vangen? 

De mensen links van de vrouw met de blauwe jas staan een kwartslag gedraaid. Zou daar ook een dranghek staan? Zou Obama hier heel even om een hoek zijn geglipt, om daarna zijn weg te vervolgen? Dan zou de man die achter het hoofd van Obama zichtbaar is, en de andere kant opkijkt, best wel eens een beveiliger kunnen zijn. 

Zeker acht mobieltjes zijn de lucht ingegaan om een foto van dit moment te maken. Acht mobieltjes en een tablet. (Of is dat paarse ding rechts achter het hoofd van de vrouw met blauwe jas de hoes van nog een tablet?) 

Er is al veel over gezegd en geschreven. Dat mensen hele concerten via het beeldscherm van hun mobiel bekijken is vreemd, en voor de omgeving vervelend. Of je echt van het moment kan genieten, is maar de vraag. Ook kun je je afvragen of je überhaupt een goede foto of filmpje kunt maken. Ze zullen worden gebruikt als bewijs, dat ze slechts een paar meter van de president verwijderd waren. Alsof we ons geheugen en elkaar niet meer vertrouwen. 

Op het moment dat zij de president kunnen ontmoeten, keren ze hem de rug toe

De twee meisjes vooraan gaan nog een stap verder. Op het moment dat zij de president kunnen ontmoeten, keren ze hem de rug toe. Zij willen niet alleen een eigen foto van de president, het moet ook nog eens een foto zijn waar ze zelf op staan. Ze hebben het zo te zien vaker gedaan, een selfie maken. Ze houden de camera omhoog, buigen naar achteren, plaatsen zichzelf op de voorgrond en creëren zo ruimte voor de man waar het op dat moment allemaal om draait. Of draait het vooral om de makers zelf?

En Obama? Die kent het principe van selfies wel. Hij hoeft maar één ding te doen: poseren! Zijn hoofd beweegt hij naar beneden, zodat hij met zijn ogen het virtuele hoekje om kan kijken. Om te zien of hij in beeld komt. En hij zwaait ook nog naar de camera, met zijn hand laag, zodat die in beeld komt maar niet voor zijn gezicht. 

Zo bezorgt hij het meisje een foto die ze met veel trots aan iedereen kan laten zien. De foto zegt alles: ‘Ik heb de president gezien.’