Beste,
Online doen over ouderen vooral de berichten en filmpjes het goed over oude mensen die, in zekere zin, jong zijn gebleven. Heus, zet een filmpje van een dj’ende of een vloekende oma online en je kunt rekenen op een like-regen.
Eerlijk is eerlijk. Zelf vind ik het ook leuk om te zien als iemand positief omgaat met oud worden. Bekijk bijvoorbeeld het populairste filmpje (ruim 650.000 views) van YouTube-sensatie Granny Pottymouth, die vooral scoort vanwege haar grofgebektheid:
En, ontmoet DJ Sumirock, een Japanse dame van 82 die het uitgaansleven in Tokio induikt met haar mixes. Op Facebook worden filmpjes die over haar gaan met gemak 50.000 keer gedeeld en geliket.
Dan is er nog dit filmpje van het Amerikaanse magazine Allure dat via Facebook een whopping 15 miljoen keer bekeken is. In de hoofdrol een knappe Afro-Amerikaanse vrouw van 64 die bewust haar grijze haar niet verft.
Om het rijtje af te maken, ten slotte, nog dit verhaal uit The New York Times over Brenda Milner, een 98-jarige, ‘nog altijd nieuwsgierige’ hersenonderzoeker (met dank aan correspondent Niet-Mens, Tamar Stelling, voor de tip. Zelf heeft ze een rockende wekelijkse mail).
Geeft het bovenstaande een realistisch beeld van oud worden?
Nee, tuurlijk is het niet realistisch.
Al vloekend met je kleinzoon een YouTube-kanaal volpraten met succes, op je tachtigste dj’en in hippe clubs van Tokio, een knappe zestiger met grijs haar zijn of tegen je honderdste verjaardag neurowetenschapper worden is niet iedereen gegeven. De bovenstaande mensen worden oud op een vrij uitzonderlijke manier.
Wij, journalisten, zijn geneigd om oud worden te framen als een idylle. En als het beeld niet uitgesproken romantisch is, dan zetten we oud worden anders wel neer als een probleem - ouderen die ziek zijn, zwak zijn, of veel geld kosten.
Deze twee uiterste frames stroken geenszins met de realiteit. Hoe het is om oud te zijn ligt voor veel mensen eerder in het midden, het is eerder gewoontjes. Verreweg de meeste ouderen wonen gewoon thuis. Zo wonen zes op de zeven van de tachtigplussers op zichzelf, om maar wat te zeggen.
Mediaberichten óver mensen met dementie in plaats van mét
Hoe nodig het is om een genuanceerder beeld neer te zetten van hoe het is om te leven met dementie ontdekte ik deze week bij de voorbereiding van een nieuwe presentatie voor het Alzheimercafé in Amsterdam-Noord. Bij wijze van een eenvoudige steekproef zocht ik via Google naar de recentste berichten met daarin het woord ‘dementie’ - die me behoorlijk teleurstelden.
Een greep uit de zoekresultaten:
- Vijf procent mantelzorgers loopt rond met zelfmoordgedachten (Reformatorisch Dagblad);
- Lightdranken verdrievoudigen de kans op dementie en beroerten - klopt dit wel? (de Volkskrant);
- Is dementie te voorkomen door intensieve vaatzorg? (Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde);
- Informatieavond over omgaan met dementie (Aaltens Nieuws).
Het onderste klinkt als een bericht dat bedoeld is voor mensen met dementie. Dat is het niet. ‘De avond is bedoeld voor ondernemers, werkgevers, werknemers en andere belangstellenden,’ staat er. Ouch.
De Dementiedagboeken
Dat ik liever mét mensen met dementie in gesprek wil, is de reden dat ik bij De Correspondent de Dementiedagboeken publiceer. Met dit journalistieke onderzoek, dat nu bijna een jaar loopt, ontdek ik hoe het leven van alledag eruitziet met dementie.
De ruim tien deelnemers vertellen bijvoorbeeld over thema’s als slaapproblemen, vakantie, relaties en autorijden.
Deze week heb ik geen nieuw verhaal, omdat ik druk bezig ben met het voorbereiden van een drietal presentaties, daarover in een toekomstige nieuwsbrief meer - beloofd! Bovendien ben ik deze week bij een journalistieke conferentie. Maar het volgende thema kan ik wel al bekendmaken: dementie en feest.
Ten slotte: te veel boeken
Dan nog één "kwestie." Wat de perks zijn van mijn correspondentschap...?
...meer boeken bezitten over oud worden, dan ik ooit kan lezen. De boeken op de bovenstaande foto zijn maar een deel van de boeken die ik in een jaar verzameld heb over mijn onderwerp: oud worden.
Het gros van deze, nog nieuw ruikende, boeken bezit ik omdat leden van De Correspondent mij deze hebben aangeraden, waarvoor dank. Een aantal kreeg ik van uitgeverijen. Een paar kocht ik uit mezelf of kreeg ik van de schrijvers zelf (dankjewel José Franssen en Marc Petit).
Tegelijkertijd is dit een luxeprobleem: welke zal ik als eerste lezen én eventueel verwerken in een artikel? Is er een titel in deze stapel die jullie met name aanspreekt? Ik hoor het graag!
Wil je per mail op de hoogte blijven van de stukken die ik publiceer? Momenteel onderzoek ik hoe het is om te leven met dementie, met hulp van vijftien mensen met dementie die mij bijpraten via hun spraakdagboek.P.S. Als je geregeld door mij bijgepraat wilt worden over dit thema, dan heb je twee opties. Op de website kun je bij een van mijn artikelen onder mijn naam op ‘volgen’ klikken. Als je op het bovenstaande tekstblok klikt, vind je de aanmeldpagina voor mijn wekelijkse e-mail.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!