Beste,
Zie je die twee kleine poppetjes aan de tafel achterin op deze foto?
Dat ben ik (links) met mijn partner in crime, Rikke Komen. We zijn op bezoek bij het Alzheimercafé van Amsterdam-Noord, en geven een presentatie over hoe het is om te leven met dementie. Dat doen we aan de hand van de Dementiedagboeken, spraakdagboeken van mensen met dementie, waar ik een journalistieke serie over schrijf.
Het was heel bijzonder, want de hele avond stond in dienst van de verhalen van de deelnemers van de Dementiedagboeken.
Mocht je het niet kennen: een Alzheimercafé is een maandelijkse avondbijeenkomst waar je naartoe kunt gaan als je meer wilt weten over dementie. Een initiatief van Alzheimer Nederland, in samenwerking met lokale organisaties. Door heel Nederland zijn er zo’n honderd plaatsen waar regelmatig Alzheimercafé’s worden gehouden. Dat in Amsterdam-Noord zit in een verpleeghuis en trekt per editie zo’n veertig tot vijftig mensen.
Eén ding zal me van die avond altijd bijblijven: het spontane applaus dat klonk nadat we het gesproken gedicht van deelnemer Henk hadden laten horen. (Over Henk en zijn gedicht schreef ik laatst al. Je kunt het hier teruglezen.)
Uiteraard mailde ik dit na afloop van de presentatie gelijk naar Henk. Nadien sprak hij in zijn spraakdagboek dat hij mede om die reden een fijne dag had gehad. De tweede reden was dat hij in de bibliotheek werd herkend door een van de lezers van De Correspondent en dat hij een leuk gesprek met diegene had gehad. Henk merkte die dag dat hij, zijn hersenziekte ten spijt, er nog toe doet.
Een essaytip, over dementie en zelfdoding
‘Een leestip, mét stip,’ zegt Luut (76) onlangs in zijn spraakdagboek, ‘is het artikel uit de bijlage Letter en Geest van dagblad Trouw. Het is een goed artikel van Boudewijn Chabot, voor mensen met dementie die denken over zelfdoding.’
Vanwege zijn dementie heeft Luut het zekere voor het onzekere genomen en is hij lid geworden van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde.
Zelf heb ik geen dementie, en ik denk helemaal niet na over zelfdoding, maar ik moet Luut gelijk geven. Dit essay, dat pleit voor een nieuw euthanasiebeleid (want via internet kun je al zelfdodingspillen krijgen), is inderdaad prachtig en waardevol.
Je kunt het artikel hier lezen.
Een TED Talk over alzheimer en slaap
Iets wat ik jullie absoluut niet wil onthouden is de TED Talk van Lisa Genova, neurowetenschapper en schrijver van de prachtige film Still Alice. Ze vertelt hoe je slapend je eigen kans op alzheimer kunt verkleinen.
Bekijk het vooral zelf. Ik ben benieuwd wat je ervan denkt.
Nog even over mijn familie in Marokko
Anders dan je van mij gewend bent, stond mijn vorige nieuwsbrief geheel in het teken van iets anders dan mijn vaste onderwerp, oud worden.
Dat uitstapje maakte ik voor een verhaal dat zo bijzonder was, dat het me nog steeds bezighoudt: ‘My Family’s Slave.’ Als je het nog niet gelezen (of beluisterd) hebt, raad ik je aan dat gauw te doen. Je zult geen spijt krijgen.
‘My Family’s Slave’ gaat over een naar Amerika gemigreerde Filipijnse familie die een vrouw in huis haalde die onbetaald het hele huishouden runde. In zekere zin deed het mij denken aan mijn eigen familie in Marokko, en aan de weesmeisjes van mijn leeftijd die vanaf hun tiende tot hun twaalfde zwoegden bij mijn familieleden thuis. Voor dat hele verhaal kun je mijn vorige nieuwsbrief lezen.
Sinds mijn vorige nieuwsbrief is er op dat gebied trouwens een hoop gebeurd, ik ben gaan praten met familie in Nederland en ik heb contact met een van de twee weesmeisjes in Marokko - die inmiddels een vrouw van 33 is.
Jullie kwamen ook met goede leestips
Ook kreeg ik ruim tien bijzondere tips en aanvullingen van verschillende Correspondentleden, waarvoor dank. Een greep uit de reacties (zonder naamsvermelding, want daar heb ik geen toestemming voor gevraagd):
- Iemand wees mij erop dat in de jaren zestig nog jonge vrouwen uit Nederlands-Indië als baboe (dienstmeisje of oppas) werkzaam waren in Nederlandse gezinnen, ook in Amsterdam.
- In Mauritanië (het zuidelijke buurland van Marokko) komt slavernij nog voor op grote schaal, zo weet iemand die daar al sinds de jaren tachtig met regelmaat is voor werk.
- Ook in Nederland zijn er dames van Filipijnse komaf, die ongedocumenteerd zijn en net zoals Lola op onzekere basis werken. Ze kunnen niet terug, mailt iemand die deze vrouwen kent.
- Iemand kent een familie in Tunesië die een slaaf had die inmiddels bevrijd is. Diegene heeft de indruk dat op veel plekken in Afrika weeskinderen te werk worden gesteld. Dat zou gebeuren op een manier die vergelijkbaar is met die van de weesmeisjes in mijn familie.
- Een lid mailde mij dat zijzelf als dertienjarige aan het werk moest voor haar boerenfamilie, werk dat ze absoluut niet leuk vond om te doen. Onderzoek naar ‘het spectrum van slavernij tot een gelukkig en vrij werkleven, en de rol die leeftijd daarbij speelt’ lijkt haar interessant.
- En ten slotte, een leestip voor een vervolgverhaal in The Atlantic, dat ik eerder over het hoofd heb gezien.
P.S. Als je geregeld door mij bijgepraat wilt worden over dit thema, dan heb je twee opties. Op de website kun je bij een van mijn artikelen onder mijn naam op ‘volgen’ klikken. Als je op het bovenstaande tekstblok klikt, vind je de aanmeldpagina voor mijn wekelijkse e-mail.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!