De veelzijdige spin heeft een onmogelijk klein brein. Spinwetenschap buigt zich nu over de vraag: dat web, is dat eigenlijk geen extensie van de geest?
Waar huizen de gedachtes van de spin? Je zou denken, in haar kopje. Maar wetenschappers filosoferen over een andere optie: sommige gedachtes komen uit het web. Dat maakt spin en web samen één groot cognitief systeem. Wat moet je je daarbij voorstellen? Quanta Magazine legt uit.
De staat van de spin heeft direct effect op haar web. Dat bleek al wel in de jaren veertig toen onderzoekers caffeine, amfetamine en andere drugs aan spinnetjes voerden. Met absurde webben tot gevolg.
Maar hoe heeft de staat van het web effect op de spin? Hoe ‘denkt’ een spin met haar web?
Veel webbouwers zijn vrijwel blind. Ze lezen hun omgeving door middel van vibraties. Hoe strakker een webdraad gespannen is, hoe beter de draad vibraties doorgeeft. Landt een insect in zo’n ‘strak’ webdeel, dan merkt de spin dat direct.
Een spin met honger zal haar draden dus strak aantrekken. Opdat zelfs het kleinste vliegje niet onopgemerkt blijft. ‘Ze trekt die draden aan zodat ze de informatie die haar brein binnenkomt beter kan filteren. Dat is bijna hetzelfde als dat dat filteren plaatsvindt in haar brein zelf’, aldus een spinwetenschapper.
Het idee dat de spin ‘gedachtes’ heeft in haar web wint aan terrein. Veel dieren interacteren op complexe wijzen met de wereld om hen heen zonder dat daar een centraal brein aan te pas komt. Soms zijn er niet eens neuronen bij betrokken. ‘We hebben de romantische notie dat grote hersenen goed zijn, maar de meeste dieren werken niet zo,’ zegt een diercognitie-expert.
Maar sceptische spinwetenschappers zijn sceptisch. Zij zien vooralsnog slechts één goed voorbeeld van ‘cognitie als eigenschap van een systeem met geïntegreerde, niet-biologische componenten.’ Namelijk: ‘dat lijkt te zijn waar Homo sapiens naar op weg is.’
/dc-useruploads-images/a64e7d7b05b34185afe055b51fc874ef.png)