/dc-useruploads-images/6c0b95da2d7a46f994f622229ba3756b.png)
Ze dragen ruitjeshemden, gestreepte polo’s,
bouwvakkersblauw.
De een houdt een gitaar vast, de ander een glas.
In een borstzak steekt een balpen.
Ze zitten op een lange bank. Over de reling hangt volk.
Is dit een hotel? Het licht in de gang is blauw.
En toch is er gloed.
Iemand stapt op, een ander gaat zitten.
Improviseren, zegt een man met een bril.
Lacherig overleg. Slordige afspraken.
Hoe ging het ook weer? Mannen op zaterdagmiddag.
Een jonge vrouw kijkt toe. Handgebaren.
Stemmen stemmen. Haar wangen die stralen.
Iemand sluit de ogen, proeft een grondtoon.
De linker recht zijn kraag, dempt zijn oren.
En dan ontstaat het. Terwijl één man nog praat
en een zanger nog gebaart, rolt er klimop uit de mond
van de man met het jack. Nee, geen klimop,
maar abrikozenhout en riet. En met zijn ogen dicht
ziet hij grasland en paarden en oeroud verdriet.
Alle hunkering die hij ooit heeft gevoeld,
alle liefde die hij nooit heeft gehad
alle vaders die hij reeds verloor
vloeien aan de oevers van zijn vochtige lippen.
En zijn vrienden vinden eindelijk zijn toon.
Tentzeil dat wappert. Koren in oogst.
Moeders die wenen. Men verandert van akkoord.
De oudste van hen boetseert nu een trompet.
Zijn vuist is van koper, het lijkt een gebed.
Maar het zijn vingers die dansen
op het dorpsplein van weleer. Er is troost
en afscheid en vriendschap en brood.
En iemand wil zeggen: trek het je niet aan.
En een ander zegt dat het altijd zo zal gaan.
Het zijn mannen op zaterdagmiddag
op weg naar de dood.
En wij reizen mee en zien de verloren tijd
en wachten op wat komt en proesten het uit.
Met dank aan Ramsey Nasr die mij op dit filmpje attendeerde.
Meer lezen?
Ode aan het niet fotograferen
We kunnen bijna niet meer kijken zonder een foto te maken voor Facebook, Instagram of een WhatsApp-groepje. Want als je een gebeurtenis niet hebt vastgelegd, lijkt het of je haar hebt gemist. Terwijl objectief gezien juist het fotograferen ons van alles doet missen.
Kunst kan ons de schoonheid van de wereld doen herinneren
Terwijl het vliegtuig door de wolken prikt, staren wij in een collectieve daad van verspilling naar onze telefoons. We zijn alles gewend. Magie, grootsheid en zelfs geluk. Componist Merlijn Twaalfhoven roept kunstenaars op onze gewende levens te verstoren.
Aan de rand van Europa worden kindsoldaten klaargestoomd voor een oorlog tegen Rusland
Sinds de Russische annexatie van de Krim maken ze zich ook in Estland, Letland en Litouwen zorgen. Ik reisde door de Baltische staten en zag hoe meisjes van dertien, motorbendeleden en godsdienstdocenten elkaar vinden in paramilitaire groepen.
Dit verhaal heb je gratis gelezen, maar het maken van dit verhaal kost tijd en geld. Steun ons en maak meer verhalen mogelijk voorbij de waan van de dag.
Al vanaf het begin worden we gefinancierd door onze leden en zijn we volledig advertentievrij en onafhankelijk. We maken diepgravende, verbindende en optimistische verhalen die inzicht geven in hoe de wereld werkt. Zodat je niet alleen begrijpt wat er gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Juist nu in tijden van toenemende onzekerheid en wantrouwen is er grote behoefte aan verhalen die voorbij de waan van de dag gaan. Verhalen die verdieping en verbinding brengen. Verhalen niet gericht op het sensationele, maar op het fundamentele. Dankzij onze leden kunnen wij verhalen blijven maken voor zoveel mogelijk mensen. Word ook lid!
