Wanneer wordt de dood een oplossing?

De Nederlandse euthanasiewet bestaat sinds 2002. Artsen zijn in principe strafbaar, maar ze mogen euthanasie verlenen als aan een aantal zorgvuldigheidscriteria is voldaan. In de praktijk leidt dat met name tot problemen bij psychiatrische patienten. Hoe groot is psychische lijden? Wanneer is een patiënt uitbehandeld? 

Op maandag 24 februari zendt de VARA een belangwekkende en aangrijpende documentaire uit van Elena Lindemans: Moeders springen niet van flats. Twaalf jaar geleden pleegde haar moeder Willemien zelfmoord door van de elfde etage van een flat in Heerenveen te springen. Zij wist wat haar moeder ging doen. Ze had besloten, samen met haar zus en stiefvader, om haar moeder niet tegen te houden. Ze waren ervan overtuigd dat het psychische lijden van Willemien, na jarenlange vergeefse strijd, te zwaar was geworden om te dragen. En verzoeken om hulp bij zelfdoding of euthanasie waren niet gehonoreerd.

Elf jaar na dato rijdt Elena voor het eerst naar de plek waar haar moeder is gesprongen. Ze spreekt met de bewoners van de flat. En ze bezoekt de psychiaters en artsen die de herhaalde verzoeken om euthanasie niet hebben ingewilligd. Een van hen is Herman Hoekstra, huisdokter te Appelscha. In de film geeft hij ruiterlijk toe dat hij verkeerd heeft gehandeld. 

Inmiddels is Hoekstra met pensioen, maar hij is nog wel actief in de palliatieve zorg en als SCEN-arts.  

Ik sprak met hem, onmiddellijk na afloop van een vertoning van de documentaire tijdens een bijeenkomst van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde. Over zijn gestage groeiproces, over pijn en over inlevingsvermogen.