Zo geef je een persconferentie dus níet
Dit was een week van interviewen, uitschrijven van interviews, afspraken maken, lezen, overleggen, maar niet van schrijven en publiceren.
Dat komt volgende week, als ik zeker twee verhalen afmaak - eentje over Schalke-trainer Domenico Tedesco, en eentje over inworpen. Ook komt er waarschijnlijk een stuk over onze spelregelwedstrijd van begin november.
Tussen de bedrijven door vermaakte ik me met deze (oude) persconferentie van de nieuwe trainer van AC Milan, Gennaro Gattuso. Een fragment van Gattuso’s uitbarsting als trainer van Kreta was deze week een hit op Twitter, maar de uitgebreidere samenvatting is zeer de moeite.
Het mooiste aan het filmpje is hoe de vertaler gevangen zit. Enerzijds wil hij loyaal zijn aan zijn boze baas. Anderzijds zie je hem denken: moet ik dit echt vertalen? Wat hij vervolgens toch maar doet, want het lijkt er niet erg op dat Gattuso het zou waarderen als hij dat niet doet.
De prijs van een groot ego? 100.000 pond
Een andere afwisseling van het werk was het lezen van twee boeken - en dus eigenlijk ook weer werk.
Het ene is de net verschenen biografie van Jürgen Klopp, geschreven door Raphaël Honigstein; het andere is het deze zomer verschenen The Mixer van Michael Cox, een tactische geschiedenis van de Premier League (1992-heden).
Iets meer over dat tweede boek. Cox verweeft de tactische veranderingen in de competitie met schitterende anekdotes. Zoals de periode halverwege de jaren negentig, toen Engelse clubs allemaal op zoek leken naar een creatieve buitenlandse middenvelder - een nummer 10.
Dat nummer is in sommige voetbalculturen een beetje heilig. En voor sommige spelers ook - de Portugees Paolo Futre wilde bijvoorbeeld bij West Ham United per se de 10 op zijn shirt. Maar dat was al vergeven, en Futre wist niet dat je gedurende het seizoen niet van nummer mocht wisselen.
Zijn trainer, Harry Redknapp, probeerde zijn boosheid - Futre was ziedend - te temmen door te zeggen dat hij nu niet meer van rugnummer kon veranderen, omdat heel veel supporters al zijn shirt met het nummer 16 hadden gekocht.
Futre bood daarop direct aan om de shirts van teleurgestelde supporters terug te kopen, tot een maximum van 100.000 pond. Het bleek uiteindelijk niet nodig - West Ham regelde bij de Premier League dat Futre toch met het nummer 10 mocht spelen.
Ik schrijf later deze maand nog een stukje over het boek. The Mixer is zeker een aanrader. Met één tekortkoming: er zit geen video in. Nu kun je dat Cox nauwelijks kwalijk nemen, het is immers een boek. Maar tactische situaties alleen met woorden uitleggen, blijft moeilijk, zelfs al kun je simpel en beeldend schrijven zoals Cox.
Kijk-, lees-, luistertips:
- Het interview dat Tobias Escher en ik hadden met Domenico Tedesco verscheen eerder in het Duits op de site Spielverlagerung. Daarvan is nu ook een Engelse vertaling.
- De Financial Times heeft een mooi stuk (eventueel moet je het googelen, wegens de betaalmuur) over de ‘disneyficatie’ van het voetbal door Manchester City. NRC/Handelsblad beschreef dat eerder al korter, een week nadat The Guardian dat deed.
- De mooiste film over journalistiek die ik ken is All The President’s Men, over de Watergate-affaire, waarbij journalisten van de Washington Post ontdekten dat de Republikeinse partij jarenlang structureel de Democraten afluisteren. Kijk eerst de film, en luister dan de nieuwe podcast van Slate over de affaire.
- Pieter Zwart schreef over Pep Guardiola’s werkwijze bij Manchester City - interessant, helder, en/want voorbeeldig met beeld.
- TUE-promovendus, voetballiefhebber, en mede-Eindhovenaar Alain Starke schreef een stukje naar aanleiding van een oproep over een erg grappig filmpje van jaren geleden over een gladde Eindhovense weg en haar gebruikers. Volkomen terecht dat het Eindhovens Dagblad wil achterhalen wie de hoofdpersonen zijn en hoe het nu met hen gaat.
