Ik (Jesse) was gisteren een potje klimmen met Jelmer Mommers, onze correspondent Klimaat.

‘Valt het jou nooit op,’ zei Jelmer, terwijl we zagen hoe kolonnes bezwete klimmers zich naar het zonnige terras bewogen, ‘dat er altijd mensen zitten te chillen?’ Hij keek er heel blij bij. ‘Het is hier gewoon een speeltuin! Dan bel je een vriend en zegt hij: "Ja, net gezwommen, ik zit nu in een parkje wat te drinken."’

Het is misschien een wat saai inzicht: best veel mensen hebben het best vaak best fijn. En toch, toen Jelmer dat zo zei, voelde ik ook een beetje blijdschap. Je vergeet het namelijk wel eens. Dan kijk je op Twitter, of open je de krant, en lees je over de val van de westerse beschaving, over het grote onbehagen in de maatschappij, het eindeloze geklaag over Trump, over immigranten-tsunami’s, armoede, ellende. Zoals Stef Bos eens zong: Je voelt ‘de kanker van cynisme...’

Rutger en ik vonden het daarom tijd eens een vrolijke podcast te maken. Een ode aan Nederland. Waar de wegen geen gaten hebben, de tuintjes zijn aangeharkt, de mensen op fietsen rijden en honderdduizenden chillen op terrasjes.

Wat een land. Wilheeeeelmus vahahan Nassauuuuuwe...