Ik daag alle wetenschappers uit om net zo genadeloos te reflecteren op de eigen wetenschapspraktijk als de vermaarde Amerikaanse entomoloog Jeffrey Lockwood doet in ‘To Be Honest’, het derde hoofdstuk uit zijn boek Grasshopper Dreaming: Reflections on Killing and Loving (2002).

Het is één van de beste essays die ik in tijden las. Een stuk als dit had ik zelf nooit kunnen schrijven, dus heb ik het maar vertaald. Het staat nu online:

Het idee: Jeffrey Lockwood onderzoekt sprinkhanen. Hij houdt van ze, kent ze als zijn broekzak en kan liggend op zijn buik dagenlang kijken naar hoe hun kleine kaakjes gras

Toch doodt hij er miljarden, elk jaar weer. Dat is zijn werk: het verfijnen van insecticiden. Aan die discrepantie gaat hij langzaam kapot.

Maar het is geen anti-landbouwverhaal. Lockwood is genuanceerd. Zoals hij zegt in de bijdragesectie – waarin hij op werkelijk élke lezersvraag uitvoerig ingaat (bizar):

‘Ik bepleit niet dat entomologen moeten stoppen met plaagbestrijding of gif. Ik pleit er eerder voor dat entomologen – en wetenschappers en consumenten – diep, eerlijk en serieus nadenken over wat ze doen en hoe ze incrementeel minder schade kunnen toebrengen aan andere mensen, toekomstige generaties en andere soorten. Ik wil anderen niet vertellen wat ze moeten denken, ik wil slechts DAT ze denken.’

(Lockwoods verhaal kwam alvast hard binnen bij een en een

Verder formuleerde de entomoloog nog een vraag voor de lezer: ‘Ik ben benieuwd hoe jullie het idee van ‘verantwoord doden’ of killing well zien. Westerse samenlevingen zijn wars van discussies over de dood – hoe zit dat met discussies over moorden?’

Mocht je een idee hebben..

Imago is alles

Twee weken daarvoor schreef ik zelf een stuk. Over waarom we het platspuiten van biljoenen insecten überhaupt niet zo’n punt vinden. (En waar is dan het kattengif?)

Pr is alles. Het maakt dat we miljoenen uitgeven aan één walvis, een paar kansloze panda’s of een eiland vol kakapo’s, maar ook dat we een hekel hebben aan 98 procent van het diersoortenbestand: de ongewervelden.

Hoe kwamen al die beesten aan hun slechte imago? En wat is eraan te doen? Suggesties na de dubbele punt:

Lezers kwamen al met: een speciale dag voor de ongewervelden (want het is niet alsof ze meedoen op Een vaste entomoloog bij DWDD. Of een spaaractie met insectenthema bij de AH, als spin-off van de moestuintjes.

Praten met de bankenman

Tot slot zat ik in een podcast met Joris Luyendijk. Onze editor at large. Ik had niet eerder zoiets gedaan en van mij hoefde deze eerste keer zwemmen niet direct online, maar de reacties waren overwegend positief, dus bij deze:

De hoofdredactie wil meer met podcasts doen en ik ga waarschijnlijk een paar eigen stukken voorlezen. Welke verhalen hebben jullie graag in luisterversie? Let me know!

Fijn restje werkweek,

Tamar