Met The Correspondent kunnen we emancipatie wereldwijd een gezicht geven

Een stille straat onder een halfbewolkte hemel. Brievenbus, grasveld, bushalte. Balkonnetjes met zonneluifels. Kortom: niets te zien hier. Niets belangrijks.

Toch stonden op deze plek – bushalte De Rijp in Bloemendaal – een aantal jaar geleden politieagenten klaar om ‘illegale’ migranten aan te houden en naar detentiecentra te sturen. Een buscontroleur had de agenten getipt. Want net zoals veel andere buslijnen die grote Nederlandse steden verbinden met welgestelde plekken eromheen, brengt deze bus ’s ochtends vroeg veel huishoudelijk werkers naar de huizen die ze schoonhouden. Veel van die werkers zijn migranten, en vaak zijn ze ongedocumenteerd.

Oftewel: op deze onopmerkelijke plek wordt elke ochtend eventjes een cruciale schakel in de emancipatie zichtbaar. Namelijk: op welke manier Nederlandse gezinnen hun huishoudelijk werk regelen, nu steeds meer vrouwen betaald werken buitenshuis.

Dat huishoudelijke werk wordt gemiddeld genomen niet gelijkmatig verdeeld over man en vrouw, maar wordt in plaats daarvan heel vaak uitbesteed, aan werkers die bijna altijd vrouw zijn, in meerderheid migrant, en vaak ongedocumenteerd. Op die manier onderhouden de werkers bijvoorbeeld hun eigen familie in Ghana of de Filipijnen.

Een onzichtbaar netwerk dat cruciaal is voor de samenleving

Zo wordt dit werk, dat cruciaal is voor het soepele reilen en zeilen van de samenleving maar pas opvalt wanneer het niet gebeurt, gedragen door een onzichtbaar netwerk dat zich over de hele wereld uitstrekt.

Maar is dat de beste manier om dit werk te regelen? Wie heeft baat bij deze structuur, en wie wordt er juist door geschaad? En zou huishoudelijk werk ook uit de onzichtbaarheid gehaald kunnen worden?

Je begrijpt pas wat er te zien is bij een bushalte aan een lommerrijke laan als je een blik ontwikkelt die structureel én internationaal is. Help ons die blik te bieden door internationaal te gaan.

Doe je mee?

Meer lezen over The Correspondent?