Hoe erg was die twerk-vraag tijdens het voetbalgala nou echt?

Vorige week zaterdagochtend was ik vroeg op pad, om twee jeugdscouts van een profclub te volgen. Ze hadden bij een wedstrijd bij de Amsterdamse amateurclub AFC vier talentvolle tienjarigen op het oog.

Ze waren niet alleen. Het AFC-complex, ingeklemd tussen de kantoorgebouwen op de Zuidas, bleek te wemelen van de scouts, onder meer van PSV en Ajax (drie 60-plussers, waarvan eentje zich voorstelde als ‘Johan Cruijff’). Ik loop er nog niet op vooruit, maar het was boeiend om over de schouders van de scouts mee te kijken, en hun overwegingen en dilemma’s aan te horen.

Dit verhaal komt in januari.

Ziek van het laptoppen op de bank?

Een tijdje terug kondigde ik in een nieuwsbrief aan dat ik me ging verdiepen in inspanningsfysiologie. De dag erna werd ik ziek. Een erg hoge hartslag, paar keer bijna flauwvallen, een voortdurend onrustig gevoel, waardoor ik me niet kon concentreren.

Een hartfilmpje wees niets geks uit, een bloedtest ook niet echt, en mijn hartslag was helemaal niet hoog – dat voelde slechts zo. Daarna heb ik twee weken bijna niks gedaan, waarna het beter ging. Daarna ging ik weer aan de slag, en ging het weer minder.

Nu denk ik te weten waar het aan lag: op de bank werken met de laptop. Vier jaar geleden had ik al eens flinke RSI, tot zware duizeligheid toe. De reden daarvoor? Dat ik zonder muis aan de laptop werkte. Nu is het dus – vermoedelijk – het werken op de bank, in een verkeerde houding.

Zeker weet ik dit uiteraard niet, maar sinds ik het enkele dagen niet meer doe, voel ik me weer normaal. Ben benieuwd naar jullie ervaringen op dit vlak – veel van de gevolgen van het vele werken met laptops en telefoons is nog nauwelijks uitgezocht.

Wel heb ik dus vertraging opgelopen met het een en ander. Verhalen die af moesten, zijn nog niet af, en verhalen en afspraken die ik al eerder plande, hebben daarna voorrang. Zoals het opnemen van luisterversies van verhalen, iets dat ik deze week deed.

Het verdiepen in de inspanningsfysiologie heb ik daarom even geparkeerd. Toch dank voor de tips, in februari pak ik dit weer op. Voor het eind van het jaar heb ik nog twee grote verhalen voor de boeg: over de kunst van het solliciteren, en over voetbalcoach Peter Bosz.

Over Ada Hegerberg en Martin Solveig

Misschien herinner je je het niet meer, want het was ongeveer 53 ophefcycli geleden, maar twee weken geleden ging een vier seconden durend filmpje met de Noorse voetbalster Ada Hegerberg viraal.

Hegerberg was net op het gala voor de Gouden Bal uitgeroepen tot beste voetbalster van het jaar. In het filmpje vroeg Martin Solveig, een dj en mede-presentator van het gala, aan Hegerberg of ze kon twerken. Twerken is een dansje waarbij je al hurkend je kont schudt.

Hegerberg had daar geen zin in, zei nee, en draaide zich om, ogenschijnlijk boos. Einde filmpje, begin schandaal: een bizar voorbeeld van seksisme. Zo verkochten diverse media het ook.

Youtube plaatst cookies bij het bekijken van deze video Bekijk video op Youtube

Maar.

Het filmpje vertekende de realiteit nogal. De viersecondenversie deed vermoeden dat Hegerberg alleen maar was benaderd als seksobject. Zo van: leuk hoor, dat vrouwenvoetbal, maar nu twerken, mevrouw de wereldvoetballer van het jaar.

Alleen: dit was niet wat er gebeurde. Destijds had ik de indruk al, maar had niet het lef om er wat over te schrijven, en ook weer niet de enorme aandrang. Loes Reijmer van de Volkskrant had dat lef wel, en schreef er vorige week zaterdag een column over.

Reijmer merkt op dat Hegerberg niet boos wegbeende – dat leek alleen maar zo. Hegerberg draaide lachend om en vervolgde de uitreiking. Ook later was ze niet boos – wat niet alles zegt, maar wel iets doet vermoeden. En de bewering dat Kylian Mbappé – op het gala uitgeroepen tot grootste talent – ‘verbijsterd’ zou zijn over het gebeuren, sloeg ook al nergens op.

Kijk het filmpje zelf: hoe kun je uit het shot van Mbappé de emotie ‘verbijsterd’ kunt destilleren? (Antwoord: niet. Tenzij je een controverse wilt aandikken over de rug van een beroemde voetballer.)

Context – best belangrijk bij twerkgrapjes

Wat ik nog zou willen toevoegen aan Reijmers analyse: Solveig maakte óók een dansje met Mbappé. Het is dus niet zo dat hij dat alleen met Hegerberg deed. Kennelijk hoorde dit bij het script, misschien wel in de context van een gala, daar hoort dans bij.

Ik denk dat de spelers zich er een beetje voor geneerden. En dat Solveig een beetje met die gêne speelde, door te vragen of Hegerberg kon twerken. God nee, ik moet toch niet twe... ? En nee, dat hoefde niet. Nadat Hegerberg zich had omgedraaid, bleek de organisatie Fly Me to the Moon van Frank Sinatra te hebben voorbereid, waarop Solveig en zij keurig walsten.

Deze interpretatie is uiteraard een vermoeden. Ik heb de hele uitzending van het gala niet gezien. Wie weet was het twerkgrapje wel gepland, en had de organistie wel een twerkmuziekje voorbereid, voor het geval Hegerberg ja zou zeggen.

Maar op basis van wat ik wel zag en weet, lijkt me Reijmers analyse een stuk kloppender dan de viraal gaande uitleg van de zaak. Zeker: de twerk-opmerking van Solveig is nog steeds misplaatst en mogelijk seksistisch, maar toch echt een stuk minder dan het viersecondenfilmpje deed voorkomen.

Is dit alles nu van Groot Belang? Mweh. Dat is ook de reden dat ik – behalve een luie oproep op Twitter – geen moeite deed om de hele uitzending van het gala te vinden. Maar het zegt wel wat over de gretigheid van mensen om verontwaardigd te zijn, op basis van heel weinig informatie.

Dat is niet zonder gevolgen. Stel, je bent nu Martin Solveig – verdien je het dan echt om, vermoedelijk heel lang, of zelfs altijd, als vrouwenhater door het leven te gaan?

Zoals altijd: correct me if I’m wrong.

Lees-, kijk-, luistertips

1. Een boeiende statistische analyse – op basis van een grote dataset – van de beste afmakers in het voetbal.
2. Dit verhaal – over de band tussen een jonge, inmiddels overleden kankerpatiënte en haar vriendin, een Afghaanse asielzoeker – is wat mij betreft een van de mooiste Nederlandstalige journalistieke verhalen van het jaar.
3. Michael Cox’ stuk over Maurizio Sarri’s speelwijze bij Chelsea is zeer lezenswaardig.
4. Doel als ouder: dat mijn kinderen net zo over hun band met mij praten zoals Michael Lewis’ dochter Quinn Talullah (19) over haar band met haar ouders praat.
5. Aeon schreef over de band tussen genen en gedrag.
6. Lewis schreef trouwens een serie artikelen op Slate over de opvoeding van zijn kinderen, toen ze nog baby, peuter en kleuter waren, samengevat in het boekje Home Game. Hier kun je die stukken online lezen – ze zijn heel grappig.
7. Nadat The New York Times de strategie en tactieken van Facebook om de politiek te bewerken onthulde, komen er meer verhalen over het bedrijf naar boven. Zoals over Sheryl Sandberg, feministe, auteur van het boek Lean In, en zoals dit verhaal over een diner dat ze vijf jaar terug organiseerde.
8. Net als Hans van der Togt (Rad van Fortuin) was Frank Kramer (Boggle!) een deel van mijn jeugd. Een ster ben je – zeker op tv – maar tijdelijk. Kramer – naast ex-voetballer en presentator ook commentator – besefte het allemaal terdege. En dus deed hij vorig weekend wat hij deed: hij wijdde zijn commentaar bij de Amerikaanse bekerfinale aan werkelijk alles – van Willem Wilmink tot Frank Sinatra – behalve aan de bekerfinale. Waarom? Omdat het zijn laatste klus voor Eurosport was. In eerste instantie wekte Kramers actie ergernis op, want: narcistisch en niet-professioneel. In tweede instantie werd Kramer, die aan NRC meer uitleg gaf over zijn actie, een held. Speaking of Hans van der Togt en het leven buiten de spotlights: lees dit interview uit 2016 in het AD.
9. Ira Glass, van de schitterende podcasts van This American Life, vertelt over het maken van podcasts.