De babbelende kaste en de eeuwige wederkeer van Wilders

Het leek afgelopen week wel Nietzsches ‘Ewige Wiederkehr des Gleichen.’ Wilders doet een bezopen bierkelder-act en de hele babbelende kaste – inclusief de baas van dit onvolprezen tempeltje van reflectie en bezinning – overschreeuwt zichzelf weer eens: de maat was vol, de grens bereikt, tot hier en niet verder, en meer van dat soort oorlogstaal.

Er was letterlijk geen houden aan: sloeg je de krant dicht dan kraaide de tv je toe, zette je de tv uit dan jankte de radio, en als je je dan van lieverlee terugtrok op laptop of smartphone kolkte de collectieve verontwaardiging via Facebook en Twitter alsnog schuimend over je sloffen.

Ik heb het met groeiende bezorgdheid gadegeslagen. Allereerst vanwege de naar hypocrisie riekende valsheid die een deel van de verontwaardiging had aankleven. Als ik politici strijdvaardig zo’n golf van hysterische fijnzinnigheid zie berijden, dan klinken bij mij onherroepelijk de schrille echo’s van hun eerdere boertigheid mee.

Mark Rutte op 23 mei 2010 in Buitenhof: ‘… en dan krijgt de Marokkaan een cursus kickboksen zodat hij je nog beter in elkaar kan trappen.’

Diederik Samsom op 15 september 2011 in NRC Handelsblad: ‘Het klopt dat het vooral Marokkanen zijn. Deze jongens hebben door een samenloop van omstandigheden een etnisch monopolie op dit soort overlast gekregen.’

Hans Spekman op 14 oktober 2008 in Vrij Nederland: ‘We moeten Marokkaanse jongeren vernederen.’

Om over het CDA van Maxime Verhagen maar te zwijgen.

Oftewel: de middenpartijen hebben deze politieke Tamagotchi toch echt zelf gecreëerd; hebben het beest zelf gevoed en hebben het zelf groot gemaakt. En dus klinkt het tamboereren op eigen morele superioriteit meer dan vals. Rutte, Samsom, Spekman zijn geen haar beter: opportunisten die politieke principes zonder te knipperen inruilen voor wat electoraal gewin en een stukje gepolsterd pluche.

Zo massaal was de blijdschap over deze afrekening dat werkelijk niemand op het idee kwam om Rutte, Spekman of Samsom even met hun minder welriekende uitspraken te confronteren

Al even tenenkrommend was het optreden van het journaille. Zo massaal was kennelijk de blijdschap over deze afrekening dat werkelijk niemand op het briljante idee kwam om Rutte, Spekman of Samsom even met hun minder welriekende uitspraken te confronteren. En ik weet zeker dat je met een beetje zoeken ook bij de rest van het spul het nodige moet kunnen vinden. Alsof het feestje van goedkope zelffelicitaties belangrijker was dan het uitoefenen van de eigen professie – met de open brief aan Wilders van de adjunct-hoofdredacteur van RTL als larmoyant dieptepunt.

Daar komt bij dat kranten als Trouw en de Volkskrant (en een weekblad als HP/De Tijd) sinds het verscheiden van Pim Fortuyn en Theo van Gogh wellustig voor revanchisme hebben gekozen. Multiculturalisme is een links complot, de islam is onverenigbaar met onze christelijke waarden, de jihad staat voor de deur, Arabië aan de Amstel, Nederland wordt overspoeld met migranten – die riedel.

Met name de opinieredacties van Trouw en de Volkskrant zijn het afgelopen decennium uitgegroeid tot bolwerken van spijtoptanten die genotzuchtig hun zelfhaat bepotelen om elkaar op te zwepen tot steeds plattere vormen van biologisch reductionisme en etnisch essentialisme.

En ja hoor, ook die gingen afgelopen week voor de bijl: dit kon zelfs niet door de verder heel ruime beugel van de opperbaas van de anti-jihadisten, Chris Rutenfrans. Zoals Bas Heijne afgelopen zaterdag in NRC Handelsblad terecht schreef: in Nederland blijken we na een oorlog allemaal lid van het verzet te zijn geweest.

Mijn voornaamste bron van zorg is echter een andere. In Nederland wordt iedere luwte in het grotemensennieuws ogenblikkelijk opgevuld met die vermaledijde integratieklucht. Mario Draghi brengt de obligatiemarkten tot rust en, hop, het zwartepietendebat laait op. Het CPB voorspelt groei en, hopsakee, we struikelen met zijn allen over die malle Wilders.

Geen wonder: Nederlandse opiniemakers (journo’s, columnisten, Kamerleden, commentatoren) hebben allemaal ongeveer dezelfde disciplinaire achtergrond: wat sociologie, wat antropologie, een beetje politicologie, een snufje wijsbegeerte, wat rechten - zijn allemaal door de postmoderne molen gegaan, en zijn daar ofwel als relativist ofwel als agressief anti-relativist uitgekomen.

In beide gevallen weten ze dus alles van cultuur en identiteit en niets van markten en economie – laat staan van geopolitiek en internationale politieke economie. Dat heeft ons voor de crisis flink opgebroken: we lulden ons suf over vrouwenbesnijdenis en ritueel slachten, maar wisten niks van bankiers en de ‘collateralized debt obligations’ en ‘credit default swaps’ waarmee ze in het geniep bezig waren de wereld op te blazen.

Die fout maken we, vijf jaar na de grootste financiële crisis sinds de jaren dertig, toch niet nog een keer?

Ik ben er na deze generale repetitie allesbehalve gerust op.

Disclaimer: ik sta al jaren op een lijst van landverraders die bij een rechtse coup moeten worden opgepakt - samen met de baas van deze toko overigens.