Het beste uit andere media

Hotel Akersloot, waar elke dag al decennialang hetzelfde is NRC-journalisten Freek Schravesande en Carola Houtekamer zijn parttime ‘rondhangjournalisten’. Naast hun meer dagelijkse werk voor NRC brengen ze dagen of weken door op een non-descripte plek om daar de wonderlijkheid van het alledaagse te beschrijven. Eind 2018 schreven ze over Hotel Akersloot, een Van der Valk-hotel langs de A9. Al decennia is elke dag hetzelfde in Hotel Akersloot, zoals dagen in hotels hóren te zijn. Maar dat gaat niet vanzelf – niet zonder slag, stoot, huwelijk, seks, liefde of vakmanschap. (Michiel de Hoog, correspondent Sport) NRC Handelsblad: ‘In Hotel Akersloot leef je maar één keer’ (Leestijd: 45 minuten) Op zoek naar de mysterieuze Japanse brievenschrijver Al tientallen jaren schrijft ene Mr. Kaor uit Japan precies dezelfde brief naar Hotel Spaander in Volendam. Hij vraagt hoe het gaat, wat het weer is en bedankt voor het versturen van informatie. Journalist Lex Boon besluit op ontdekkingstocht te gaan. Een paar maanden later bevindt hij zich samen met een hoteldirecteur, een ­naamgenoot van de brievenschrijver en een jonge Amsterdamse schilder in een Japanse bus, om dit bijzondere mysterie te ontrafelen. (Najib el Moussaoui, medewerker technische helpdesk) Het Parool: ‘Veertig jaar schreef hij vanuit Japan naar Volendam, maar waarom?’ (Leestijd: 30 minuten) De eigenzinnige architect die eindigde als kluizenaar Toevallig woon ik in de buurt van de huizen die architect en kunstenaar René Heyvaert (1929-1984) ontwierp in Gent. In hun uitgepuurde eenvoud zijn die bungalows uit de jaren vijftig van een betoverende schoonheid. De VRT-documentaire ‘Het koninkrijk van René Heyvaert’ geeft een intrigerend portret van een kwetsbare, eigenzinnige man die na zijn scheiding als kluizenaar leefde in Scheldewindeke, een dorp in de Vlaamse Ardennen. Daar maakte hij magische kunstwerken met eenvoudige materialen als triplex, behangpapier en Brinta-pakken. Een ode aan een ‘zachtzinnig revolutionair’ die leerde dat ‘het onontbeerlijk is te twijfelen’. (Tomas Vanheste, correspondent Europa) VRT: ‘Het koninkrijk van René Heyvaert’ (Kijktijd: 50 minuten) Moslims, wie kent ze niet? In ‘Moslims zoals wij’, afgeleid van de BBC-serie ‘Muslims like us’, kun je als kijker acht verschillende moslims volgen in één huis. De diversiteit binnen de moslimgemeenschap is groot, is goed te zien in deze serie. Neem vlogger Selma Omari, die online regelmatig onder vuur ligt om haar kledingkeuze. Maar ook een salafist, Mohammed, komt in beeld. Geen van de acht moslims lijken op elkaar – en dat is mooi, want iedereen beleeft religie op zijn of haar manier. (Sherris Alam, medewerker HR en finance) NTR: ‘Moslims zoals wij’ (Kijktijd: 4 afleveringen van 30 minuten) Een fietstocht langs de onzichtbare, maar instabiele Ierse grens Tussen Ierland en Noord-Ierland ligt een grens van 300 kilometer. Nu nog onzichtbaar in het landschap, maar na de Brexit mogelijk volgeplant met grensposten – net als in de tijd van de gewelddadige ‘Troubles’ tussen (katholieke, anti-Britse) nationalisten en (protestantse, pro-Britse) loyalisten. David Bradford en Anton Thompson-McCormick fietsten door een streek waar nog altijd sluimerende onrust heerst. Het is handig om een lexicon met Ierse begrippen – ‘Ulster’, ‘Fenian’, ‘playing the orange card’ – naast dit verhaal te houden. Maar je krijgt er een doorvoeld essay over religieuze rivaliteit, onuitgesproken homofobie en oud zeer voor terug. (Riffy Bol, algemeen redacteur) The Irish Times: ‘Cycling the Border, 2018: ‘At least yous are Prods, you f**kers’’ (Leestijd: 25 minuten) Deze monteur fileert het Amerika van nu Lauren Hough werkte tien jaar lang als kabelinstallateur in Washington DC en omgeving. Ze beschrijft een werkgever die haar werk beoordeelt op basis van een puntensysteem, maar ook het alledaagse seksisme van collega’s en klanten. Vaak zien die laatsten haar aan voor een man, wat ze voor haar eigen veiligheid meestal maar zo laat. Haar artikel in The Huffington Post is een schrijnend portret van de arbeidersklasse in de VS. Daarvoor geldt, zoals Hough het samenvat: ‘Als je niet hebt gestudeerd, is de enige manier om te overleven je lichaam af te beulen of je leven te riskeren.’ (Veerle van Wijk, stagiaire boekenuitgeverij) The Huffington Post: ‘I Was A Cable Guy. I Saw The Worst Of America’ (Leestijd: 30 minuten)

Het beste van De Correspondent

Toptrainer Peter Bosz verloor met Ajax de belangrijkste wedstrijd in z’n carrière. Toch zou hij het weer zo aanpakken Met Peter Bosz keken we de historische finale van de Europa League 2017 terug: de ‘boutwedstrijd’ van zijn Ajax tegen Manchester United. Op het oog onbelangrijke details bepaalden de uitslag, niet zozeer de fouten van zijn spelers, constateert de toptrainer nu hij de wedstrijd voor het eerst terugziet. ‘Ik heb mijn spelers tekort gedaan.’ Lees de reportage van Michiel de Hoog hier terug Deze multimiljonair wilde met brandnetels de wereld verbeteren (maar legde het af tegen katoen) Het klonk zo mooi: lokaal geteelde brandnetels als alternatief voor het milieuvervuilende katoen. Maar de brandnetelmode van miljonair en voormalig Marktplaatseigenaar Bob Crébas sloeg niet aan. Waar ging het mis? ‘Wie de wereld wil verbeteren, moet dat niet met kleding doen.’ Lees de reportage van Emy Demkes hier terug Journalistieke dilemma’s in Nigeria: waar je voodoo serieus moet nemen en corruptie er een beetje bij hoort Elke maand gaat Joris Luyendijk in gesprek met een van onze correspondenten over zijn of haar journalistieke speurtocht. Vandaag: Maite Vermeulen, correspondent Migratie over haar standplaats Nigeria, waar de meeste migranten vandaan komen die naar de EU trekken. ‘Geloven in voodoo is voor mij zoiets als moslim zijn of christen.’ Luister de podcast van Joris Luyendijk, Maite Vermeulen en Romanee Rodriguez hier terug Alle goede gesprekken sámen is wat telt Op de kop af vijf jaar geleden begon ik met een serie podcasts bij De Correspondent, getiteld Goede Gesprekken. Met 166 inspirerende ontmoetingen op de teller, blik ik in een gesprek met mezelf terug en haal ik een paar thema’s naar voren die zich opdrongen als stokpaarden. Luister de podcast van Lex Bohlmeijer hier terug Iemand helpen doodgaan, dat kun je niet alleen. Daarom schreef ik dit manifest Wie dementie krijgt en niet ‘te laat’ wil sterven, moet nu ‘te vroeg’ overlijden in het begin van de ziekte. ‘Op tijd’ is immers vaak te moeilijk. Omdat ik dat wreed vind en principieel krom, schreef ik dit euthanasiemanifest. Lees het essay van Henk Blanken hier terug