Over wat wel en niet documentaire fotografie is, wordt al jaren gediscussieerd. Een vreemde discussie, want het interessante aan het medium fotografie is juist dat het constant verandert. Vroeger was een foto een tastbaar object dat zich liet printen op een papieren medium. Tegenwoordig is een foto snel gemaakt, snel gepubliceerd, snel gedeeld. Om over de veranderende rol van de documentaire fotograaf, en de definitie, nog maar niet te spreken.
De vraag moet dus niet zijn wat documentaire fotografie zou moeten zijn, maar over wat het allemaal kan zijn. Niet welke rol het moet vervullen, maar de functie die het kan vervullen.
In het lentenummer van het tijdschrift Aperture (ook online) is een stuk verschenen van Stephen Mayes (oud-directeur van het fotoagentschap VII Photo). Hij reflecteert op het medium en doet daarin een paar zeer interessante uitspraken over de veranderende rol van documentaire fotografie. Twee citaten om je te verleiden vooral het hele stuk te lezen:
‘Photographers are no longer constrained as humble suppliers to platforms managed and controlled by others; thinking as publishers allows them to choose their themes, audiences, and the meauns of expression and distribution.’
‘Experimentation does not supplant the evidential role of the image, though it does force a reconsideration of the photograph as ‘evidence’. Photography now exists in a world that is fluent in visual metaphor and understands the image beyond the limitations of the merely representational.’
/dc-useruploads-images/dbf0e507ee0b42eeb786875dc1ebbf0b.png)