Dansen met de zeedraak die liever een vrouw is
Ik weet nog dat radiomaker Jair Stein twee hermafrodiete platwormen zag zwaardvechten met hun penis omdat ze beiden de man wilden zijn in de relatie, en meldde:
‘In zeven jaren biologiestudie leerde ik niet bijster veel over ongewervelden wat me anders deed kijken naar de mensheid. Maar [...] bij het zien van dit filmpje [...] werd me voor het eerst duidelijk dat het nooit goed zal komen tussen de seksen, tenzij we evolueren richting zeepaard…’
Ook ik dacht: goh. Beestjes met twee geslachten zijn dus liever man, bevruchten liever zelf dan dat ze bevrucht worden. Opdat ze niet opgescheept zitten met de energieslurpende vrouwrol van het bouwen van eicellen en zorgen voor kroost.
Je weet wel dat de situatie bij wormen verder niks zegt over het rijk der mensen, maar toch hè? Maar toch.
Dat gevoel dat een diepere waarheid zich geopenbaard heeft.
Thank god for Glaucus atlanticus
Toen sprak ik afgelopen maand een zeenaaktslakexpert over een heel bizar klein slakje: de Glaucus atlanticus, woonzaam aan de oppervlakte van de oceaan. Glaucus lijkt op een minizeedraak, leeft van giftige kwallen en slikt af en toe een luchtbel door voor extra drijfvermogen.
De Glaucus is ook hermafrodiet. En net als bij platwormen zijn veel zeedraakjes liever man. Maar!
De wetenschapper vond óók populaties zeedraak die liever vrouw zijn! Dat kon hij zien aan het spermareservoir dat liever-vrouwen hadden aangelegd, die zeedraken in de liever-man-populaties niet hadden.
Als je liever man bent, ben je gebouwd op snel bevruchten en wegrennen. Maar als je liever vrouw bent, ben je gebouwd op zo veel mogelijk sperma ontvangen, legde de zeeslakman uit. Vandaar de sperma-opslag. Het sperma kon ook nog opgegeten worden in tijden van schaarste.
Maar waarom in vredesnaam liever vrouw zijn?
‘Dan weet je zeker dat je genetisch materiaal wordt doorgegeven’, zei de expert. ‘En dat wil je, in grote populaties.’
Superleuk. Ik denk dat we dit soort verhalen vaker moeten horen. Zodat niemand nog aan kan komen met: kijk naar de natuur, dit of dat ‘is nu eenmaal zo’. Ik schreef er een column over voor Internationale Vrouwendag:
Lees vooral de reacties, over homo-kauwtjes die samen babyvogels opvoeden na enige weken ménage à trois met een vrouwtje, over de matriarchale mensensamenleving van weleer of over hoe vrouwtjes aller soorten de evolutie van schoonheid aandrijven.
Ik sprak voor de gelegenheid ook twee luisterverhalen in, over hoe fnuikend kinderen baren is voor je carrière en hoe de ivf-industrie mensen gek maakt.
Insectensterfte binnenskamers
Dan! Ga ik vandaag, 14 maart 10.15 uur, voor het eerst een plenair debat over insectensterfte bijwonen. (Kun jij ook bij zijn.)
Want de Tweede Kamer heeft een debat aangevraagd met Carola Schouten, minister van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit, over wat ze zoal denkt van het rapport ‘Achteruitgang insectenpopulaties in Nederland: trends, oorzaken en kennislacunes’ uit Wageningen, of over het bericht dat in Puerto Ricaanse regenwouden het aantal insecten de afgelopen veertig jaar een factor tien tot zestig slonk, of hoe ze het ‘Deltaplan Biodiversiteitsherstel’ ziet...
Ik verwacht er weinig van, maar wie weet?
Parels van internet
Tot slot een schitterend geanimeerde clip bij muziek waarvan de songtekst me eerst verbaasde, en toen een ontdekking opleverde.
Dit fragment:
‘It’s just that I fell in love with a war And nobody told me it ended And it left a pearl in my hand And I roll it around Every night, just to watch it glow Every night, baby, that’s where I go’
Wat doet die parel daar? Hoezo laat conflict parels achter?
Een recent achtergrondverhaal biedt clues: ‘The Ugly History of Beautiful Things: Pearls’. Blijkt dat oesters parels maken als ze zich ergeren aan iets kleins in hun schelp – als ware het een steentje in hun schoen. Aha! De parel als gematerialiseerde irritatie.
Parelboeren maken hier gebruik van door zelf steentjes in oesters te duwen en later parels te oogsten, want op eigen houtje produceren oesters niet genoeg parels om aan onze parelvraag te voldoen. (PETA vindt dit niks en elders is er debat over of oesters pijn voelen of niet.)
Het achtergrondverhaal vertelt een aardige geschiedenis van oesters en mensen, zoals de anekdote over hoe Cleopatra een weddenschap won van Marcus Antonius – wie geeft het duurste etentje? – door een enorme parel op te lossen in azijn en in één keer achterover te slaan.
Moois uit ongenoegen. Het geeft te denken.
Ademloos kijken
Nog één filmpje dan, voor iedereen die niet zelf het diepe in kan op zoek naar parels: zie deze wonderschone duik door de Franse vrijduiker Guillaume Néry, de man van onderwaterballerina Julie Gautier – bekend van waterdans ‘AMA’ – die alles filmde.
Tip: ga ervoor zitten. Koptelefoon op, licht uit en in één adem mee door een waterwereld van Finland tot de Filipijnen.
Fijne werkweek verder! De komende tijd probeer ik een huis te kopen. Als iemand nog een goeie klusjesman weet in Noord-Holland...